E enpitters zijn kwetsbaar, ik geef het onmiddellijk toe. Hóe kwetsbaar, dat heb ik helaas met eigen ogen gezien. Ruim tien jaar geleden stond ik als directeur van een eenpitter heel dicht bij een andere eenpitter die financieel in zwaar weer verkeerde. De school redde het uiteindelijk niet en ging failliet. Dat veroorzaakte veel leed. De kinderen waren er verdrietig van, de ouders werden er onzeker door, en de leerkrachten allebei. Ik realiseer me dus heel goed hoe kwetsbaar je bent als eenpitter en hoe belangrijk het daarom is extra zorgvuldig te opereren. Niet alleen op het gebied van onderwijskwaliteit en personeel, maar ook op financieel gebied. Over de hele linie moet je de zaken op orde hebben. Daarom ben ik, toen ik in oktober als directeur-bestuurder op Vlinderbos begon, onmiddellijk alles in kaart gaan brengen, overzicht gaan creëren. Hoe staan we ervoor, wat speelt er? En waar willen we naartoe, welke doelen stellen we onszelf? Je kunt zeggen: waarom zou je überhaupt zo’n kwetsbare eenpitter willen zijn? Waarom zou je je school niet de beschutting, de veiligheid van een groter verband gunnen? Maar dan vergeet je dat er tegenover die kwetsbaarheid iets heel kostbaars staat, iets wat de kwetsbaarheid van het eenpitterschap volledig verantwoordt. Want als eenpitter ben je verre van alleen. Je vormt de school samen met de ouders. Wat dat concreet betekent, kan ik misschien het best illustreren met een voorbeeld uit de praktijk. Toen hier op school een leerkracht uitviel, kreeg ik al snel een berichtje van een van de ouders. ‘Ik ben dan wel geen leerkracht, maar als ik iets kan doen, hoor ik het graag.’ Zo’n berichtje is goud waard. Die betrokkenheid is goud waard. Maar samen school zijn, dat gaat nóg verder dan betrokkenheid. In een tijd waarin het lastig is vrijwilligers te vinden, nemen ouders plaats in het toezichthoudend bestuur van de school van hun kind, ieder met hun eigen expertise. Met elkaar dragen we de verantwoordelijkheid voor de school.Ik hoop dat de overheid ook ziet hoe kostbaar die eenpitters zijn, scholen zoals Vlinderbos. En dat ze ons niet uit het oog verliest. We hebben een overheid nodig die het mogelijk maakt voor eenpitters om te blijven bestaan. De laatste jaren wordt dat wel moeilijker. De verantwoordingslast voor scholen wordt steeds zwaarder. Elk jaar komt er wel iets bij op de lijst, wij verbazen ons daar weleens over. Natuurlijk is het belangrijk om verantwoording af te leggen, maar we moeten daar niet in doorschieten. Twee voorbeelden. Dan moeten we opeens de ladder laten keuren. Of een risico-inventarisatie laten maken van het dak, voor het geval de conciërge daar een keer een bal vanaf moet halen. Ik begrijp dat een ladder in orde moet zijn, maar ik heb geen staf dat zich met zulke zaken bezighoudt, ik moet daar iemand voor inhuren, en dat geld gaat dan dus niet naar het onderwijs toe. Als eenpitter heb je de intentie goed onderwijs te bieden. Niemand wordt leraar of directeur van een school om er vervolgens een potje van te maken. Je hoeft niet elk risicolijstje af te vinken, je kunt je niet overal tegen indekken. Er moet ruimte blijven voor eigen verantwoordelijkheid. Daarom zeg ik: overheid, koester die kostbare eenpitters. Geef ze een beetje vertrouwen. Bied ze de ruimte die ze nodig hebben om te kunnen blijven bestaan. Zo’n overheid is goud waard. Overheid, koester de eenpitters! Column Tekst Martijn Staats, directeur-bestuurder Jenaplan Basisschool Vlinderbos in Wilnis www.vlinderbos.nl
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=