Stilletjes wachten In mei 2022 was het dan zover: de dag van de operatie. ‘Het was de langste dag van ons leven. We zaten stilletjes te wachten totdat Jason zou terugkomen’, vertelt Tracy. Dat wachten duurde langer dan gepland. In plaats van de voorspelde vijf of zes uur, duurde de ingreep negen uur. Calvin: ‘Na vijf of zes uur begin je te denken: moeten we gaan vragen hoe het gaat? Maar je wil de operatie ook niet verstoren. Hoe langer het duurt, hoe meer we gingen denken: zou er iets gebeurd zijn?’ Tracy: ‘We stelden onszelf gerust door te denken: geen nieuws is goed nieuws.’ Dat bleek inderdaad het geval. De operatie is goed verlopen: het meeste vetweefsel is verwijderd. Toen brak voor Jason een periode van revalidatie aan. Na vijf dagen in het ziekenhuis, mocht hij alweer naar huis. Nu gaat hij twee keer per week naar de fysiotherapeut, waarschijnlijk totdat hij stopt met groeien. En hij is begonnen met zwemmen, om kracht in zijn benen op te bouwen. Het ziekenhuis en zijn ouders houden hem scherp in de gaten om te kijken of de klachten niet erger worden. Calvin: ‘Het is nog niet klaar nu de operatie achter de rug is. We kijken elke dag hoe het met hem gaat. Valt hij nog of heeft hij pijn? Misschien is later nog een operatie nodig, dat weten we nog niet.’ ‘Jason houdt van muziek met een harde beat’ PUBL I EKSJAARVERSLAG 2022 19
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=