Monumentale kunst Kunstzinnig is Ingeborg altijd geweest. Haar ouders hadden als leden van een operavereniging ook muzikale en artistieke invloed op de ontwikkeling van hun dochter. Ingeborg volgde ooit de conservatoriumstudie piano-improvisatie. Ze maakte deze studie niet af, maar ontwikkelde haar talent verder in jazzcafeetjes en op intieme theaterpodia. Op haar vijftigste schreef Ingeborg zich in voor de studie ‘monumentale kunst’ aan de kunstacademie. “Ik heb als kunstenares van alles gedaan. Zoals een gekapte boom opgebaard, geheel met bidprentje, rouwboeket en boomgeesten. Dat was tijdens een kunstroute in Vught. Bezoekers stonden in de rij om mijn werk te bekijken. Met tranen in de ogen verlieten ze de rouwplek om de bijzondere ervaring. Mijn boodschap was: laten we zuinig zijn op de natuur.” ‘Mooi als iemand in mijn werk kan verdwalen’ De natuur komt regelmatig terug in haar werk. Waar Ingeborg voorheen installaties bouwde en conceptuele kunst maakte (het idee achter de kunst is belangrijker dan de materiaalkeuze of afwerking), zijn het nu vooral papiercollages die uit haar handen komen. “Vaak snijd of scheur ik snippers uit een tijdschrift, waarbij ik een specifieke kleur of vorm zoek. De snippers zijn mijn verf. Ik puzzel net zolang totdat het beeld dat ik voor ogen heb compleet is. Via mijn collages vertel ik vele verhalen. Aan de andere kant bied ik de kijker alle ruimte voor een eigen uitleg van het beeld waar hij naar kijkt. Ik vind het mooi als iemand erin kan verdwalen.” Woonplek vol inspiratie Ingeborg vertelt dat haar nieuwe woonplek haar veel inspiratie geeft. “Vanaf minuut één voelde ik me hier thuis. Ik kon niet wachten om aan het werk te gaan. Ik hoorde dat voor mij in dit huis ook een kunstenares heeft gewoond. Zij woonde boven en had beneden haar atelier. Ik heb dat omgedraaid. Zij was 64, ik ben 65. Het voelt soms alsof ik het stokje heb mogen overnemen. Ik heb haar werk opgezocht. Lia Martinali was bekend in de kunstscene en in de Dorpsstraat in Esch staat een kunstwerk van haar. Heel mooi om in je woonplaats iets blijvends te mogen achter laten en deze zo eer aan te doen. Eigenlijk net zoals ik met de opgebaarde boom deed en nu met collages het verhaal van mensen en situaties vertel. Misschien mag ik de weg van het kunstenaarschap voortzetten waar zij is gestopt. Er zijn zoveel meer toevalligheden te noemen. Ik heb hier afgelopen tijd ook een aaneenschakeling van bijzondere zaken ervaren. Van een symbool dat de oude bewoonster op de muur in de tuin achterliet tot en met bijzondere ontmoetingen. Intussen ben ik ook lid geworden van kunstenaarsvereniging ‘Kunstlicht 99’ in Boxtel. Alles komt hier samen. Dit moest mijn huis zijn.” ‘Vanaf minuut één voelde ik me hier thuis. Ik kon niet wachten om aan het werk te gaan.’ Het eerste kunstwerk waarop een impressie van haar nieuwe woonplek te bewonderen is, is inmiddels een feit: een collage met een winters landschap dat het panoramische vergezicht vanuit haar woonkamer in fraaie pasteltinten weergeeft. “Ik heb het gevoel dat deze bijzondere woonplek me nog veel meer gaat bieden. Voor mij zeker geen 25e verhuizing. Hier wil ik voor altijd blijven!” Al 24 keer verhuisde Ingeborg Helena van Stiphout in haar leven. Sinds ze in Esch woont, lijkt de huurster de plek te hebben gevonden waar ze nooit meer weg wil. “Het voelde direct als thuiskomen.” WOONVENSTER | april 2023 13
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=