25-26 Presentatiegids 95 94 wilde overvaren. De pontbaas zelf moest namelijk ook naar de overkant, want daar woonde hij. Volgens de pontbaas is niets zo veilig als varen in de mist, omdat alles om je heen zo stil is en je dan de geluiden in de omgeving goed kunt horen. Op de vraag of hij in deze tijd nog wel zou willen fluiten komt een bevestigend antwoord. Als het lichamelijk zou kunnen dan zou Arie het zeker willen, maar met één (aangescherpte) regel, die helaas alweer verwaterd is, namelijk geen gemekker van iemand anders dan de aanvoerder. Dan naar de tegenwoordige tijd. Arie vindt het leuk om de wedstrijden van heren 1 te volgen (iets wat hij al doet sinds hij is gestopt met voetbal) en hij geniet van het niveau van het vlaggenschip. Hij was er vanaf de begintijd van de opmars uit de vierde klasse bij en ontving destijds het eerste wel eens voor een lunch in zijn café in Gorinchem. Hij bezocht de uitwedstrijden met Kees Sterrenburg en werd vanaf 2015 steward. Dat seizoen was meteen het mooiste seizoen in de ogen van Arie. Wedstrijden tegen grootmachten uit het amateurvoetbal zoals Katwijk, HHC Hardenberg, Rijnsburgse Boys, Spakenburg en IJsselmeervogels waren prachtig, ondanks de vaak mindere resultaten voor SteDoCo. Vijf jaar later ging Arie elk seizoen met een taxibusje van zijn werkgever naar vrijwel alle uitwedstrijden. Ideaal voor een vaste groep oudere supporters, die op deze manier hun favoriete club door het gehele land kon volgen. “Kon” schrijf ik want vanaf dit seizoen rijdt er geen busje meer naar Veghel, Gemert, Goes, de Bollenstreek en de rest. Zoals in de inleiding stond is Arie hiermee gestopt, net als met zijn vrijwilligerswerk als steward. Het is mooi geweest volgens Arie en 75 jaar is dan een mooie leeftijd om het stuur en de blauwe steward-polo aan de wilgen te hangen. Dus dit seizoen zien we het markante postuur van Arie niet meer bij de ingang, althans niet meer in het steward-blauw. De voornaamste reden dat hij steward was, namelijk de sociale contacten zal hij als gegarandeerde bezoeker van in ieder geval de thuiswedstrijden van heren 1 dit seizoen nog steeds kunnen onderhouden, alleen het kaartje van de bezoekers zal hij niet meer controleren. En ook naar uitwedstrijden zal hij nog wel eens gaan, maar niet naar alle uitwedstrijden, nu er geen “moeten” meer achter zit. Rustiger aan doen dus, maar lukt dat voor iemand die gewend is hard (en veel) te werken? We gaan het meemaken! Rond zijn 65e levensjaar was Arie de drukte en vooral het gezeur eromheen zat en werden de kroeg en het taxibedrijf ongeveer in dezelfde tijd van de hand gedaan. Dan komt het gesprek op SteDoCo, toch eigenlijk de reden dat we in de dug-out op het B-veld tijdens de tweede training van heren 1 bij elkaar zitten. Arie werd in 1960 lid, maar was er later in de juniorentijd een aantal jaren uit omdat z’n werk niet te combineren was met het voetbal. Het was een leuke tijd. Dan ging je bijvoorbeeld op de fiets naar de uitwedstrijd tegen VVAC en reed de groep op de terugweg via Giessenburg voor een ijsje bij Teus Muis. Dat was heel wat voor die tijd! Bij de junioren speelde Arie voornamelijk voorin met als sterkste punt een kiezelhard schot. Bij de senioren zakte Arie van lieverlee naar achteren en was zijn positie in de verdediging. De mooiste wedstrijden waren die tegen teams uit naburige dorpen zoals SV Noordeloos en VVAC. De derde helft was (ook) belangrijk voor Arie. Arie stond bij SteDoCo niet alleen zijn mannetje op het veld als speler, maar later ook als vlagger van het eerste. Het kwam dan wel eens voor dat er op zaterdagavond een bezoeker (en speler van het team van de tegenstander die middag) naar hem toe kwam bij de ingang van de Ponderosa, waar Arie dan uitsmijter was, en nog even verhaal kwam halen over het wel of niet buitenspel staan. Een goede clubgrensrechter moet minstens zes punten per seizoen verdienen, aldus (een lachende) Arie. Wat Arie ook graag deed na zijn actieve voetbalcarrière was het fluiten van wedstrijden. De cursus van de KNVB werd in die tijd gegeven boven een kroeg aan de Langedijk in Gorinchem. Ook hier gold dat gezelligheid minstens zo belangrijk was. Arie floot wedstrijden voor de KNVB en kwam door de gehele regio. Favoriete wedstrijden waren de derby’s, wedstrijden waarbij wat op het spel stond. Waar andere scheidsrechters misschien liever een veilige wedstrijd hadden in de luwte, vond Arie het heerlijk om een verhitte dorpenstrijd in goede banen te leiden. Er is natuurlijk genoeg te vertellen over die tijd, maar niet alles is geschikt voor publicatie, zegt Arie met een knipoog. De volgende anekdote wil hij nog wel kwijt: Voor een wedstrijd in Brakel ging hij met de pont naar de andere kant, zijn auto bleef aan de kant van Herwijnen. Tijdens de wedstrijd kwam er razendsnel een onweersbui op met aansluitend dichte mist. Scheidsrechter Arie kon niet anders dan de wedstrijd staken. Na de douche ging hij naar de kantine voor een borreltje. De terugreis leek wat problematisch te worden, want de pont lag er door de dichte mist uit en zijn auto stond aan de overkant geparkeerd. Het geluk wilde dan wel weer dat de pontbaas ook in de kantine zat en Arie wel Wim Zijderveld ARIE DE REUVER - MET PENSIOEN
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=