52 53 Lot van der Vegt (1997) Grafisch vormgever en docente, maakt een sepsis door in 2018. Oorzaak: de meningokokken W bacterie. Hoe ze die opliep is onbekend. Het begon met een pijnlijke duim, vertelt Lot. Uit het niets. De pijn is zo heftig dat ze niets meer kan. De huisarts denkt aan een acute ontsteking, haar ouders vertrouwen het niet en rijden een paar uur later naar het ziekenhuis. “De bloedwaardes leken goed totdat die ineens enorm omhoog schoten. Een plastisch chirurg zag vlekjes op mijn duim, in combinatie met hevige pijn. ‘We gaan opereren’, zei de specialist. ‘Liever 20 stappen voor dan morgen te laat.’ Als ze terugkomt uit de operatiekamer gaat het mis. Een septische shock: Lots organen vallen uit. Haar ouders moeten naar het ziekenhuis komen en krijgen de boodschap dat het ‘erg slecht’ gaat met Lot: ‘wees op het ergste voorbereid’. Lot overleeft de sepsis, maar jaren later voelt het nog alsof er een engeltje op haar schouder zat. ,”Op mijn achtste ben ik heel erg ziek geweest door een gesprongen blindedarmontsteking die te laat is onderkend. Wat er toen is gebeurd, is nu mijn redding geweest. Mijn ouders laten zich niet meer zo maar wegsturen als ze denken dat iets niet klopt.’’ Meningokokken W was dit keer de oorzaak, zo bleek uit onderzoek van bacteriën die tijdens de operatie uit Lots duim zijn gehaald. Hoe ze daaraan kwam? ,,Geen idee. Ik had nergens een wondje, niks.’’ Twee jaar heeft Lot nodig om er fysiek weer een beetje bovenop te komen. Haar lichaam heeft ‘een enorme klap’ gehad. Vijf keer per week sporten kan niet meer. “Twee keer is de max. Ik ben chronisch moe, vergeet nog wel eens wat, heb soms hartkloppingen.’’ Haar gezondheid is nog altijd kwetsbaar. ,,Ik kan gewoon minder dan andere mensen van mijn leeftijd. Wat het lastig maakt, is dat de gevolgen niet zichtbaar zijn, op het geamputeerde topje van mijn duim na. Als je jong bent, denken mensen: je werkt, je sport, je ziet er gezond uit, het gaat goed. Wat ze niet zien is dat ik doodmoe ben als ik ‘s avonds thuiskom.’’ Haar klachten, de ontregeling van haar lichaam, zijn vergelijkbaar met die na COVID-19, de infectie die op de IC wordt beschouwd als sepsis. Geestelijk ijlt sepsis ook na. De angst bijvoorbeeld, om het nog eens te krijgen, of anderen eraan te verliezen. ,,Want dit kan iedereen overkomen.’’ Angst zaaien is niet haar bedoeling. ,,Want met angst heb je geen leven.’’ En leven, dat is wat ze wil. Met EMDR traumatherapie heeft ze paniekaanvallen onder controle gekregen, al is angst nooit ver weg. ,,Soms denk ik: als drie keer scheepsrecht is, ben ik de sjaak.’’ Vier op de vijf mensen weet volgens onderzoek niet wat sepsis is. Het woord wordt meestal geassocieerd met bloedvergiftiging. “Een vorm van sepsis”, zegt Lot, “maar alle sepsisgevallen zijn geen bloed-vergiftiging.’” “Sepsis is doodsoorzaak nummer 1 op de ic’s, maar nazorg is niet geregeld’’, weet Lot uit eigen ervaring. Een sepsiskenniscentrum is er niet. Een specifiek nazorgtraject was volgens haar ‘waardevol’ geweest. ,”Met iemand die helpt bij opbouw van je energieniveau, met dagelijkse bezigheden, mentale hulp en het terugvinden van kracht.’’ Nu moest ze alles zelf uitzoeken, met mensen die nauwelijks weet hebben van sepsis en de mogelijke gevolgen daarvan. Voor haar opleiding visuele communicatie bedacht Lot een campagne om sepsis onder de aandacht te brengen. “Ik heb veel mensen gesproken die door sepsis in een neerwaartse spiraal zijn beland. Hen wil ik een stem geven. Doordat ik sepsis heb gehad, ben ik dankbaar voor wat ik doe. Ik doe dingen waar ik energie van krijg, wat ik leuk vind en waar mijn passie ligt, zoals het helpen van mensen. Als ik anderen kan helpen met iets wat ik zelf heb meegemaakt, waarom zou ik dat niet doen?” (Bron: artikel in De Stentor, 16-9-2022) WAT IK MEE WIL GEVEN? Dat het vroegtijdig signaleren van sepsis een kwestie is van leven en dood! Sepsis neem je je hele leven mee. Meer bewustwording rondom sepsis is van essentieel belang voor jong en oud.
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=