48 49 BOAS IS 1 JAAR OUD ALS DE SEPSIS HEM VERWOESTEND TREFT Johanne, zijn moeder, vertelt….. Maandag na de kerstvakantie van 2019 lijkt onze 1 jaar oude Boas niet helemaal fit. In de voorgaande week was hij aan het ‘spoken’ ‘s nachts en maandagochtend start hij met koorts. Hij spuugt de inhoud van zijn flesje weer uit en krijgt flinke koorts. Het lijkt of Boas steeds meer in zichzelf keert. Ik vertrouw het niet en in overleg met mijn man Hans bel ik de dokter waar ik in de middag terecht kan. Ondertussen wordt Boas in-en in wit, begint te trillen en lijkt te gaan schuimbekken. Tot mijn schrik is de koorts in korte tijd tot 41 graden gestegen. Ik bel de dokter en mag meteen komen. Hij zegt gelijk: ‘bel ambu met verdenking van sepsis’. En dan begint de rollercoaster. Met de ambu naar Zwolle, waar Boas wordt gecontroleerd en naar de kinderafdeling gebracht. ‘s Avonds komt grote zus nog even op bezoek en zij is behoorlijk uit haar doen, want Boas reageert zo goed als niet. Na een onrustige nacht gaat de monitor piepen, hartslag 200, Boas reageert niet en ik druk op de bel. Geen zuster te zien. Ik raak in paniek en ren naar de zusterpost. In allerijl komen de zusters en wordt er opgeschaald. Mijn man komt binnen en belandt in een crisissituatie. Boas wordt naar medium care gebracht, waar ik hem in mijn armen houd en hij vervolgens geen reactie meer geeft en zijn lichaam steeds meer een rare kleur laat zien. Onze dominee komt op dat moment binnen en zegt later dat hij dacht dat Boas in mijn armen zou sterven. Wij als ouders denken dat ook en in vliegende vaart wordt onze Boas naar de intensive care gebracht. Boas gaat met de ambu vanuit Zwolle naar Groningen. De kans op overlijden onderweg is groot. Maar langer wachten is ook onverantwoord omdat Boas zo snel mogelijk aan de hart long machine moet. Een horror rit voor ons, maar we proberen onze kalmte te bewaren en bidden tot God. Hartverscheurend is het om ons jongetje zo te zien liggen... Schrikkend bij elke voetstap voor de ouderkamer brengen we de nacht door. ‘s Ochtends komt de arts zeggen dat we onze andere kinderen moeten oproepen. Mijn ouders uit Zeeland komen. De kinderen worden onder begeleiding van familie en vrienden gebracht en worden voorbereid op het afscheid met Boas. De uren die volgen kan ik niet beschrijven. In de loop van de middag voel ik het beentje van Boas iets warmer, we krijgen ietwat hoop. Wonderlijk, de situatie lijkt iets te stabiliseren.
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=