40 41 Ik was 31 weken zwanger van ons tweede kindje toen ik een middenoorontsteking kreeg. Na een nacht met hevige oorpijn bezocht ik de huisarts die me rust adviseerde. Ik voelde me ziek en at weinig. Die avond rond 19 uur gaf ik voor het eerst over. Dit was achteraf bekeken, het eerste signaal dat ik alsmaar zieker werd. Vele spuugmomenten volgden. Het was 2 uur ’s nachts toen mijn man het écht niet meer vertrouwde en 112 belde. Zijn verhaal werd niet als spoedeisend opgemerkt en hij kreeg geen advies wat te doen. Ik zat op de grond naast het bed, was slap en gaf voortdurend over. Zijn ongerustheid nam toe en hij belde nogmaals 112. Dit keer kreeg hij het advies om de huisartsenpost te bellen. De dienstdoende huisarts wilde mij telefonisch spreken. “Het was 2 uur ’s nachts toen mijn man het écht niet meer vertrouwde en 112 belde. Zijn verhaal werd niet als spoedeisend opgemerkt” Ik sprak inmiddels onverstaanbaar met dubbele tong. Toen ging het snel. De huisarts kwam bij ons thuis, constateerde een mogelijke sepsis en liet met spoed een ambulance komen. Ik herinner me flarden van hoe ik door twee verplegers de trap af ben geholpen, de brancard op, de ambulance in. Daarna ging het lichtje uit. “Binnen 16 uur van onschuldig bezoekje aan huisarts naar opname IC” Op de IC werd de diagnose bacteriële meningitis gesteld. Ruim 2,5 week lag ik in het ziekenhuis. Eerst kritiek op de IC, daarna op de afdeling ‘Vrouw en kind’ om mijn zwangerschap te monitoren. Al die tijd stond de meningitis centraal. Op de dag van mijn ontslag vertelde de gynaecoloog me voor het eerst dat mijn lichaam een septische shock had gehad waardoor mijn placenta misschien minder goed doorbloed was en mijn baby mogelijk zuurstoftekort had opgelopen. Met onzekerheid over de gezondheid van mijn ongeboren kind, ging ik de laatste weken van mijn zwangerschap in. Thuis kon ik niets. Ik sliep veel, had nog steeds ontzettende hoofdpijn, verdroeg geen licht en geluid en ik zag als een berg op tegen de bevalling. Drie weken eerder dan uitgerekend werd mijn dochter geboren, klein maar gezond volgens de medische norm. Toch werd ook zij erg ziek. Met vier weken kreeg ze een dubbele longontsteking en lag ze zes weken in het ziekenhuis. Ik heb zelf altijd gedacht dat dit een gevolg was van mijn sepsis waarvan zij als ongeborene toch iets moet hebben meegekregen. Het eerste jaar na mijn sepsis was ronduit turbulent. Was het eerder opgemerkt door 112, dan was ik misschien minder ziek geworden en mijn kindje met meer reserves geboren. Nu, zeven jaar later is mijn gezin weer in balans. Onze dochter is een goedlachs en gezond kind en ik heb mijn freelance werk weer opgepakt. WAT IK MEE WIL GEVEN? Mijn advies aan iedereen (particulier of zorgprofessional) is dan ook om goed te luisteren naar het niet-pluis-gevoel. De meeste mensen bellen niet zomaar midden in de nacht twee keer naar 112. “de STOP-sepsis alarmsymptomen. Bron: SepsisNet”
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=