38 39 Ik weet nog dat in die laatste dagen voor mijn IC-opname een ‘collegaouder’ van de school van mijn dochter aan de deur kwam om de Palmpasentak op te halen. Die had ze nodig op school. Met moeite was ik naar beneden gestrompeld. Achteraf, ja achteraf, zei die collega-ouder, had ze er spijt van dat ze niet tegen me had gezegd dat ik er als een spook had uitgezien. Dat ze zich zorgen had gemaakt. Dat ze me had willen adviseren naar een dokter te gaan. Dat advies hadden anderen uit mijn omgeving toen trouwens ook al regelmatig gegeven. Maar nee, het zou weer overgaan. Even doorbijten, toch? Het was uiteindelijk mijn zus die genoeg had van die ‘het gaat wel weer over-gedachte’. Ze regelde in een weekend een afspraak bij de huisartsenpost. Ze zette me in haar auto en we reden er naar toe. Ik kon zelf nog vanuit de auto naar de huisartsenpost lopen. Doorverwijzing naar de spoedeisende hulp – het ziekenhuis was 100 meter verderop – was onmiddellijk noodzakelijk, vond de dienstdoende huisarts. Ik moest er in een rolstoel naar toe; ik kon niet meer lopen. Eenmaal op de spoedeisende hulp was een doorverwijzing naar de IC noodzakelijk. Ik moest er in een bed naar toe; ik kon niet meer rechtop zitten. Op de afdeling ging het licht uit. Om pas drie weken later weer aan te gaan. Ik had het overleefd. Kantjeboord, maar ik was er weer. ‘Had ik maar…’ WAT IK MEE WIL GEVEN? Ja, had ik maar geweten dat een griep-in-het-kwadraat-gevoel potentieel dodelijk was. Dan had ik mezelf (en mijn familie en vrienden, maar ook de BV Nederland) zo’n ICopname kunnen besparen. De afgelopen jaren is het ons, als maatschappij, gelukt om te erkennen dat er naast griep ook zoiets als corona bestaat. Het moet ons, als maatschappij, toch ook lukken om burgers de ogen te openen voor het bestaan van sepsis? Femke Egberts (1975) maakte tijdens haar zwangerschap een sepsis door in 2016. Oorzaak: een middenoorontsteking. Femke is freelance communicatie-adviseur voor meerdere opdrachtgevers. ‘HET BEGON MET EEN OORONTSTEKING’
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=