34 35 Na een uur op de intensive care stappen mijn twee zoons met hun vriendinnen binnen. Mijn vrouw had kennelijk gemeld ‘Nee, niet morgen, vandaag naar vader.’ Het is serieus. Dit maakte misschien wel de meeste indruk op me. Vanaf dat moment gieren de emoties door mijn keel. Het is menens. Ik lig hier niet voor niets. Er is een kans dat ik het niet overleef. Maar daar had ik geen rekening mee gehouden. Hoe is dat mogelijk? Zaterdagochtend beresterk in het zwembad mijn baantjes trekken en een dag later voor je leven knokken. Niet omdat ik onder een bus ben gelopen, nee, omdat ik een sepsis heb en ook nog eens een longembolie. In rust is mijn hartslag 160! Gek genoeg heb ik dit niet aan zien komen, hoewel ik in 2008 ook een sepsis heb gehad. Ook vanwege streptokokken, maar toen omdat deze bacterie in de chemolijn kwam die ik nodig had voor mijn behandelingen tegen kanker. En nu? Hoe kwam deze keer de bacterie in mijn lichaam? ‘Zaterdagochtend beresterk in het zwembad mijn baantjes trekken en een dag later voor je leven knokken. Niet omdat ik onder een bus ben gelopen, nee, omdat ik een sepsis heb…’ Tijdens de anamnese geef ik aan dat de woensdag ervoor een kies getrokken is, waarvan ik wist dat er een ontsteking onder zat. Oorzaak gevonden. Dit is vaker de oorzaak van een sepsis. Achteraf had het beter geweest wanneer ik eerst behandeld was met een antibioticum. Maar dat is achteraf praten. Ik heb uiteindelijk maar 1 dag op de intensive care gelegen en in totaal 9 dagen in het ziekenhuis. Daarna heb ik ruim 3 maanden nodig gehad om goed te revalideren. Dat doe ik en dat lijkt me voor iedereen verstandig door zoveel mogelijk te bewegen én goed te rusten. ‘Tijdens de anamnese geef ik aan dat de woensdag ervoor een kies getrokken is, waarvan ik wist dat er een ontsteking onder zat… Achteraf had het beter geweest wanneer ik eerst behandeld was met een antibioticum.’ Inmiddels zwem ik weer en tevens fiets ik ook weer zo’n 150 kilometer per week. Het gaat goed. Eind mei start ik weer met hardlopen. Maar wat een traject. Straks ben ik 5 maanden verder voor ik geheel gerevalideerd ben. Van mijn kankerbehandelingen ben ik sneller gerevalideerd. Na twee stamceltransplantaties in juni en september 2008 had ik 3 maanden nodig om weer goed te kunnen zwemmen, fietsen en lopen. Deze dreunt langer door. Hoewel ik eerder een streptokokken sepsis heb gehad, heb ik dit niet herkend. Dat kan omdat het 15 jaar geleden is, maar je staat er ook niet bij stil dat een extractie van een kies zo fout kan gaan… ‘Maar wat een traject. Straks ben ik 5 maanden verder voor ik geheel gerevalideerd ben. Van mijn kankerbehandelingen ben ik sneller gerevalideerd. Na twee stamceltransplantaties in juni en september 2008 had ik 3 maanden nodig’ WAT IK MEE WIL GEVEN? Het is goed om niet alleen de bevolking te attenderen met allerlei awareness campagnes rondom een sepsis, wat dit is en wat het kan veroorzaken, ook de zorg zou beter geïnformeerd kunnen worden om het eerder te herkennen, dan wel maatregelen te nemen die kunnen voorkomen dat het optreedt. In 2008 had de verpleegkundige het ogenblikkelijk door en greep in. Ik heb er veel minder last van gehad. Eigenlijk alleen op de dag zelf. Het direct toegediende antibioticum werkte snel en de volgende dag was mijn temperatuur weer netjes 37,2 en ging ik naar huis. Je gunt het iedereen. Of beter: je gunt niemand een sepsis. Laten we eraan werken dit te kunnen voorkomen.
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=