12 13 WAT IK MEE WIL GEVEN? Artsen, verpleegkundigen, huisartsen en assistenten zouden de symptomen van sepsis goed moeten herkennen. Maar daarmee voorkom je niet dat er nog altijd te veel mensen te laat de juiste behandeling krijgen. Meer bewustzijn en kennis over sepsis is nodig in onze Samenleving. Daar kan de minister van VWS iets aan doen. Dagelijks moeten huisartsen moeilijke beslissingen maken en onschuldige symptomen onderscheiden van de serieuze en gevaarlijke symptomen. Ik heb daar veel bewondering voor en ik heb mijn oude huisarts gezegd dat ik begrip heb voor het feit dat ze de signalen niet heeft herkend bij mij. De druk op de zorg was én is torenhoog. Na een evaluatie met de huisarts heb ik besloten op zoek te gaan naar een andere huisarts. Bij een kennismakingsgesprek vertelde ik mijn verhaal en de symptomen die ik had toen ik net ziek werd: moeite met praten, hoge koorts, lage bloeddruk, doodziek voelen, bloed plassen en extreem trillen. Mijn nieuwe huisarts keek bezorgd: “Heb je misschien sepsis gehad?” SEPSIS, MEER DAN EEN ACUUT ZIEKTEBEELD Bron: de brochure ‘Leven na sepsis’, www.europeansepsisalliance.org/guide ‘EEN SEPSIS MET EEN STAARTJE’ Rinke van den Brink (1955) kreeg in 2017 een sepsis a.g.v. een buikvliesontsteking na acute doorgebroken blindedarmontsteking. Rinke was van september 2005 tot december 2021 redacteur gezondheidszorg van de NOS. Over zijn sepsis en de daardoor getriggerde psychose publiceerde hij ‘Ik ben er weer. Zwaar ziek, gered door de psychiater’, uitgeverij De Geus, Amsterdam 2020. Felle pijn kondigde de acute blindedarmontsteking aan. Op de huisartsenpost werd ik meteen doorgestuurd naar de Spoedeisende Hulp van het aanpalende ziekenhuis. Allerlei onderzoeken en vier uur verder werd mijn doorgebroken blindedarm donderdag rond middernacht verwijderd. De chirurg vond dat mijn buik er schoon en droog uitzag en zag geen reden om antibiotica te geven. Ondanks de richtlijnen die minimaal 3 dagen antibiotica voorschrijven. ‘Ik besloot zelf te handelen. In de twaalf jaar dat ik redacteur gezondheidszorg was bij de NOS had ik me gespecialiseerd in antibioticaresistentie en infectieziekten. Daardoor wist ik maar al te goed wat er aan de hand was: mijn buikvliesontsteking was een buiksepsis geworden.’ Twaalf uur na de operatie zat ik weer thuis, maar de volgende nacht was ik met koorts alweer terug in het ziekenhuis. Zondagochtend kreeg ik een infuus met twee soorten antibiotica – ceftriaxon en flagyl – om de buikvliesontsteking die ik intussen had te stoppen. Dat lukte niet. De koorts liep in de avond op tot 40 graden. Ondanks herhaald aandringen kwam de dienstdoende arts-assistent niet bij me kijken. Te druk, want in zijn eentje verantwoordelijk voor de Spoedeisende Hulp, de reanimatiepieper en de pieper voor het ziekenhuis. Foto: Rob IJzerman
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=