Dat bevrijdende gevoel had ik trouwens ook altijd als ik Hans’ balletten danste, en eveneens als ik één of twee dansers coachte. Met de studiodeur dicht, enkel gefocust op het samen iets nastreven, waardoor je al het andere vergeet.” Dat ze straks afscheid van Het Nationale Ballet neemt, betekent zeker niet dat ze vaarwelzegt tegen de dans. “Ik blijf aan als directeur van de Hans van Manen Foundation en hoop ook meer tijd te hebben om zijn balletten wereldwijd te kunnen instuderen. Verder ga ik na mijn nieuwe Bayadère-productie vrijwel meteen door naar Bordeaux, om daar, in coproductie met het Northern Ballet uit Leeds, een nieuw Zwanenmeer te maken. Het pensionado-leventje lijkt mij heel erg overrated. Ik ga liever door. Dansend tot in het graf.” Naast Ted Brandsen vertrekt ook adjunct-artistiek directeur Rachel Beaujean aan het einde van dit seizoen. Ze heeft er dan precies vijftig jaar bij Het Nationale Ballet op zitten. Een unicum in de danswereld. “Toen ik jong was wilde ik de wereld zien, maar blijkbaar ben ik een heel trouw iemand.” Rachel Beaujean trad voor eerst met Het Nationale Ballet op toen ze nog een jonge dansstudent was: als page in The Sleeping Beauty. “Voor mij was dat zó groots en onbereikbaar. Ik dacht dat er, als het ware, alleen koningen en koninginnen bij Het Nationale Ballet dansten, en dat dat dus niet voor mij was weggelegd.” Zelfs toen voormalig artistiek directeur Rudi van Dantzig haar op haar zeventiende zonder auditie aannam, kon ze het nog amper geloven. “Kort daarna ging ik met mijn moeder naar Het Zwanenmeer en ik zei tegen haar: ‘Ik ben al blij als ik zo’n heraut (een figurant – red.) mag zijn die een trompet vasthoudt’.” Het liep anders: Rachel kreeg al snel prachtige rollen, groeide uit tot tweede solist en was jarenlang dé muze van Hans van Manen. Na een danscarrière van twintig jaar werd ze in 1997 balletmeester, daarna hoofd van de artistieke staf en, in 2017, adjunct-artistiek directeur. “Toen ik jong was wilde ik de wereld zien, maar blijkbaar ben ik een heel trouw iemand. Bovendien: ik heb hier zoveel kansen gekregen.” Daar- door heeft ze de ontwikkeling van Het Nationale Ballet als enige zó lang van binnenuit kunnen volgen. “Eigenlijk is er weinig veranderd: Ted Brandsen en ik eren nog steeds het balleterfgoed en bouwen vanuit die basis op een vooruitstrevende manier aan de toekomst.” ‘Je bent oké zoals je bent’ “Wat wél is veranderd, is de emancipatie van de danser. Hans (van Manen – red.) droeg altijd uit dat je niet aan het stereotiepe beeld van een balletdanser hoeft te voldoen, dat je oké bent zoals je bent. Die houding heeft ook invloed gehad op ons repertoire en denken.” Dat daarnaast het niveau van het gezelschap de afgelopen decennia zo is gestegen, is, zegt ze bescheiden, de verdienste van velen. Niet in de laatste plaats van de dansers zelf. “Dat sommigen zó boven zichzelf uitstijgen, kun je niet onderrichten. Soms denk ik dat ze hun talent rechtstreeks van de goden hebben.” Bevrijdend gevoel Zeggen van welke functie of periode ze het meest genoten heeft, vindt Rachel vrijwel onmogelijk, maar: “In de tijd dat ik Raymonda (2022) maakte, was ik zeer gelukkig. Voor het eerst was ik in mijn eentje eindverantwoordelijk. Dat was slopend, maar gaf ook veel vrijheid. Interview Rachel Beaujean over vijftig jaar bij Het Nationale Ballet “Het pensionado-leventje lijkt mij erg overrated” Tekst: Astrid van Leeuwen 86 Ballet
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=