mijlpaal in Carré was Hans van Manens Live, en dit iconische videoballet presenteren wij daar nu nogmaals. Ik was in 1979 aanwezig bij de première, met danseres Coleen Davis in de hoofdrol, en werd erdoor omver geblazen. Dat slot, waarbij je op film ziet hoe de danseres het theater verlaat en in de nacht verdwijnt, brak echt mijn hart.” De klassieker die in een nieuwe versie wordt gepresenteerd, is La Bayadère, een van de kroonjuwelen van het negentiende-eeuwse balletrepertoire. Waarom kozen jullie dit ballet? “La Bayadère is een heel waardevol onder- deel van ons culturele erfgoed, met choreografieën die uitblinken in schoonheid. Voorheen brachten we dit ballet van Marius Petipa in een traditionele versie van Natalia Makarova, maar we vinden het tijd voor een nieuwe, aan de huidige inzichten aangepaste interpretatie. Een paar jaar terug zei je, vooruitblikkend op je afscheid bij Het Nationale Ballet: “Ze moeten me er straks echt uit knuppelen!” “Ja, dat voelde destijds zo. Ik kon me nog geen toekomst zonder Het Nationale Ballet voorstellen. Inmiddels ben ik iets meer gewend aan het idee. Het is niet dat ik weg wíl, maar bij de gesubsidieerde culturele instellingen in ons land loopt je contract standaard af als je 67 wordt. Het is, om de titel van een roman van Louis Couperus aan te halen: ‘Van oude menschen, de dingen die voorbijgaan’. Het hoort erbij en daar moet je je toe verhouden. Ik zal het vreselijk lastig vinden om de groep te verlaten. Maar het is niet míjn gezelschap en ik ben enorm blij dat er, met Ernst Meisner, inmiddels zo’n goede opvolger is benoemd. Dat betekent dat ik het gezelschap straks in alle liefde en vertrouwen kan overdragen.” Het nieuwe seizoen draagt nog duidelijker dan andere jaren jouw persoonlijke stempel. Wat wilde je absoluut nog doen en laten zien? “Ik had nog de vurige wens om een nieuwe versie van een grote, avondvullende klassieker uit te brengen (zie verderop – red.). Verder wilde ik, naast diverse wereldpremières, ook een aantal werken terughalen die voor ons gezelschap en mij persoonlijk heel belangrijk zijn geweest. En tot slot wilde ik graag nog eens – net als in de jaren tachtig – met de groep in Carré staan. Zo bewaar ik heel bijzondere herinneringen aan onze Romeo en Julia-serie in de piste van Carré, in 1984. Ook al raakte ik bij de première gewond, doordat een van de dansers met zijn zwaard mijn wenkbrauw schampte. De wond bloedde flink en moest gehecht worden.” Lachend: “Jaha, dat was behoorlijk spectaculair.” Weer serieus: “Een tweede Interview Ted Brandsen over zijn laatste balletseizoen Tekst: Astrid van Leeuwen Aan het eind van seizoen 2025 – 2026 neemt Ted Brandsen afscheid als artistiek directeur van Het Nationale Ballet. Nog één keer presenteert hij een nieuwe avondvullende productie van een betoverend ballet. Daarnaast toont hij werk van door hem bewonderde choreografen en richt hij de spotlight op jong talent. Ook laat hij ons meegenieten van de mijlpalen die hem als danser vormden. verbindende als kracht Het Nationale Ballet 69
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=