Kwadraad

OPVOEDEN EN OPGROEIEN MAGAZINE 33 Hoe hebben de gesprekken geholpen? “De gesprekken hebben geholpen om eerst weer wat rust te creëren, bij onszelf. Ook om kritisch te kijken naar onszelf, naar onze aanpak die we hadden omdat de situatie oververhit was. Dat heeft een bepaalde rust gegeven om verder te gaan. De gesprekken helpen nog steeds, ook al is het niet op regelmatige basis, nu ongeveer twee keer per jaar. Het helpt nog steeds om te kijken naar de gebeurtenissen die mij zijn bijgebleven voor dat half jaar. Dat te relativeren en op een rijtje te zetten, samen te kijken wat wij of een ander anders kunnen doen. En hulp over hoe ik het beste met school in gesprek kan gaan.” Wat vind je prettig in het contact/ gesprekken? “Dat er geluisterd wordt, dat je daarna advies geeft en inspeelt op wat ik vertel.” Is er iets wat je mist of wat je anders zou willen? “Ik mis niks vanuit jou, maar wel vanuit de specialistische jeugdhulp. Het heeft gemaakt dat de jeugdhulp een no-go is. Voor ons is het fijn dat wij een stabiel gezin zijn, dat er geen gevaar is, dat onze dochter niet in gevaar is, maar wat als je dat niet zou hebben? Voor ons is het fijn dat de wijkpedagoog er is, het is laagdrempelig. Het is fijn dat die hulp voor ons nu genoeg is omdat wij het met elkaar kunnen oplossen, we heel veel stappen hebben gezet de afgelopen twee jaar die ons verder helpen. We hebben nog steeds hulp nodig voor onze dochter, die vind ik niet vanuit de specialistische jeugdhulp.” Wat is het effect van de gesprekken met de wijkpedagoog? “Dat ik het nu meer kan relativeren. Ik had toen (in 2022) het gevoel dat ik niks goed deed, ik wist niet meer hoe ik het moest aanpakken, er was geen rust binnen het gezin. Die rust is er nu wel, er zijn nog steeds bepaalde situaties die aandacht vragen of waarop de sfeer in huis minder is maar zoals de situaties toen waren, dat is niet meer gebeurd. Dat komt wel echt door de hulp van de wijkpedagoog, omdat ik kan relativeren, adviezen krijg die ik toepas en dan weer kijk hoe het op dat moment gaat. En zo gaat het steeds, dat is fijn” Jullie hebben veel inzicht gegeven en gekregen in wat jullie handelen doet met jullie dochter en hier veranderingen in aangebracht. Jullie durven veel meer te kiezen wat voor jullie, als gezin, helpend is. “Wij als ouders zitten veel meer op één lijn. Eerder keken we meer op tegen bijvoorbeeld vakanties, nu hebben we een prettige structuur gevonden die voor onze dochter werkt, en dus ook voor ons. Hierdoor is ze rustiger en relaxter. In al die tijd hebben we een manier gevonden om dat voor elkaar te krijgen en ons daaraan te houden ongeacht de situatie waar we zijn. Het hele ouderschap is een groot leerproces wat nooit stilstaat, het is het moeilijkste wat er is en ik had dit niet alleen gekund. Het is zeker fijn dat ik al deze handvatten heb gehad” Heb je het met anderen gehad over de hulp die je hebt gekregen? “Jazeker, dat ik erg blij ben met de hulp. Dit heb ik teruggekoppeld naar school, dat zij dat vaker in moeten zetten voor andere gezinnen als dat nodig is. Ik heb er met jou ook over gehad dat jullie niet zichtbaar genoeg zijn. Ik had jullie nooit gevonden als ik het niet via de intern begeleider van school had gehoord” Bedankt voor het gesprek! Was er voor jullie een drempel om hulp te vragen? “Ik denk het wel, ook naar onszelf toe om te beseffen dat wat we aan het doen waren niet werkt en dat gaat me misschien mijn relatie of de relatie met onze kinderen kosten. Omdat alle aandacht naar onze dochter ging. Ik was wel zo ver dat we het niet meer wisten en er echt iets moest gebeuren. Die drempel was ik wel over toen ik bij jullie terecht kwam, omdat we bij GO! niet de hulp kregen die we vroegen.” Hoe was de thuissituatie toen? Wat was jullie hulpvraag? “In de gesprekken met school kwam naar voren dat onze dochter erg onzeker was, andere kinderen pestte en wij als ouders niet goed wisten hoe hiermee om te gaan. De hulpvraag kwam voort uit hoe moeten we dit op school aanpakken, maar ook thuis ging het niet goed. We hadden een constante strijd met haar en dat alles te veel werd. We hadden strijd over het volgen van regels, het maken van schoolwerk, zich aan afspraken houden. Ook vragen als “zullen we gaan eten?” of “ga je douchen?” was al reden voor strijd. Na die strijd kwam er ook een gevolg in haar gedrag, een escalatie. Onze dochter stond ’s avonds op haar bed huilend en schreeuwend “ik moet vandaag zoveel, dat trek ik niet”. Wij wisten niet hoe we hiermee om konden gaan, elke dag waren we op zoek naar hoe we haar op een andere manier konden helpen. We waren het stadium van verschillende dingen proberen al voorbij, dat werkte niet meer. Ik was heel blij dat wij deze hulp konden krijgen, omdat er vanuit GO! voor jeugd geen hulp ging komen. Omdat er eerst onderzoek gedaan moest worden, dat zou waarschijnlijk zes maanden duren. Als dat onderzoek geweest was moesten we wachten op vervolghulp. We zaten op het punt dat we direct hulp nodig hadden.” Hoe zagen de gesprekken eruit? “De eerste paar gesprekken hebben mijn man en ik samen met de wijkpedagoog gedaan. Wij hebben uitgelegd hoe het er thuis aan toe ging, met voorbeelden en situaties waar we tegenaan liepen. De wijkpedagoog heeft ons handvatten gegeven om hier op een andere manier mee om te gaan en de situaties van een andere kant te bekijken.” Het is mooi dat jullie als ouders naar jullie zelf en elkaar kunnen en durven kijken, het met elkaar te bespreken en het aan te pakken. Jullie zien in dat jullie handelen effect heeft op de manier van reageren van jullie dochter. “Vaak is wat er gebeurt een opeenstapeling van de dingen die door de dag heen gebeuren, wat voor het kind en voor ons als ouders niet goed is. Als ouder raak je er ook oververhit van. Dan heb je ook een reactie die niet oké is, wat logisch is. Dus ik vind dat wij als ouders ook naar onszelf moeten kijken.”

RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=