Kober

Méér dan jaar kinderopvang Gebundeld in 16 mooie verhalen Samen (op)groeien bij Kober ‘Alle ruimte krijgen om jezelf te ontwikkelen, dat maakt je werk leuker’ ‘Dankzij de professionele manier van werken bij Kober, kan ik razendsnel kinderen helpen groeien’

4 Voorwoord 6 Robert 8 Marielle 1 0 Kitty 1 2 Hellen 1 4 Henny 2 4 Marleen 2 6 Colinda 2 2 Angelique 1 6 Quote 1 8 Astrid 2 0 Stephanie 3 3 0 6 Quote Joëlle 3 3 2 7 Pascale Dayanara 2 3 3 8 4 9 Helen Hetty Kaarten De verhalen van... Inhoudsopgave

| Samen (op)groeien bij Kober Kober gefeliciteerd! Kober viert meer dan 30 jaar kinderopvang. Een periode waarin we samen groei en veranderingen hebben meegemaakt. Kinderopvang wordt inmiddels breed erkend als belangrijk instrument voor de ondersteuning van de ontwikkeling van kinderen. Naar verwachting gaan ook steeds meer kinderen van niet-werkende ouders toegang krijgen tot kinderopvang. Gelukkig groeit het besef dat elk kind een plek verdient bij ons. De nieuwe tijd die we tegemoet gaan vraagt om terug te kijken op een periode van meer dan 30 jaar kinderopvang. Een bijzonder jubileum! 4

Robert Sänger directeur-bestuurder Zo’n 30 jaar geleden waren er in Breda kleine welzijnsorganisaties die een vorm van kinderopvang aanboden. Zij gingen samen verder in het COKB: Centrale Organisatie Kinderopvang Breda. 10 jaar later fuseerde het COKB met Stichting kinderopvang Roosendaal. Hier komt de naam Kober vandaan: Kinderopvang Breda en Roosendaal. Later is de naam ook gebruikt voor de belofte die we aan ouders doen: Klein en groot tegelijk, Overal en altijd dichtbij, Bevlogen, verbindend en ondernemend, Ervaren en maatschappelijk, Ruimte voor ontwikkeling. Vanaf de fusie tussen Breda en Roosendaal sloten meerdere peuterspeelzalen en kinderopvangorganisaties in West-Brabant zich bij ons aan. Deze geschiedenis bepaalt wie we nu zijn: Kober, maatschappelijke kinderopvang met ruim 200 locaties in West-Brabant. Wij tellen terug tot de oprichting van het COKB in Breda zo’n 30 jaar geleden. Maar het kan goed zijn dat één van de kinderopvangorganisaties voor de vorming van het COKB al 20 jaar bestond. Eén van onze collega’s, Marleen Vorderman, is volgend jaar 50 jaar in dienst bij Kober en haar voorvoorgangers. Het werken met kinderen is haar roeping, haar way of life. Het is fantastisch dat iemand over zo’n lange periode iedere dag van waarde is voor kinderen, ouders en collega’s. Ook nieuwe collega’s zien wij graag. Jong en oud, we doen het samen. Twee generaties die van elkaar leren en samen de grotere behoefte aan kinderopvang tegemoet zien. Graag presenteer ik het jubileummagazine Samen (op)groeien bij Kober, waarin we terugkijken op een periode van meer dan 30 jaar kinderopvang. Medewerkers die al lange tijd bij ons in dienst zijn, delen ervaringen, belevenissen, reflecteren en brengen de groei van ons vak en de organisatie in beeld. Deze medewerkers zijn al die jaren, net als de kinderen, blijven groeien bij Kober. Ik besef wat voor impact deze medewerkers hebben op kinderen, ouders, collega’s en de maatschappij en het maakt mij trots dat ik hun verhalen mag presenteren. Ook is er plek voor het verhaal van jonge collega’s. Zij geven aan nog elke dag te leren van onze ervaren medewerkers en kijken met ontzag naar de communicatieve vaardigheden van de oudere generatie. Andersom kijkt de oudere generatie vol bewondering naar de digitale vaardigheden van de jongeren. We blijven samen leren en groeien, voor de kinderen. Want één ding is duidelijk als je de verhalen leest; kinderen gelukkig zien opgroeien met gelijke kansen, daar draait het om bij ons. Vroeger en in de toekomst. 5

| Samen (op)groeien bij Kober Robert Sänger is bestuurder bij Kober en in dienst sinds september 2022. Hij werkt sinds 2011 in de kinderopvang, aanvankelijk in de bedrijfsvoering maar zijn hart voor kinderen groeide. In zijn rol als maatschappelijk bestuurder strijdt hij voor gelijke kansen voor alle kinderen. En ziet hij graag dat politiek en partners van Kober samen de vraag beantwoorden: hoe willen wij kinderen laten opgroeien en hoe organiseren we dat zo goed mogelijk voor ouders en kinderen? Robert voorspelt de toekomst op basis van een stukje geschiedenis. Omgeving rondom het kind eensgezinder organiseren Robert: ‘Toen ik in de bedrijfsvoering werkte, begreep ik al niet dat het zorgeloos laten opgroeien van kinderen zo versnipperd plaatsvindt in de maatschappij. In een systeem van kaders, muren, overdrachtsmomenten, verschillende visies en regels krijgt een kind dagelijks te maken met kinderopvang, school, sport, ouders en dat allemaal op verschillende plekken met andere mensen en regels. Ik denk dat we dat beter kunnen organiseren samen.’ Gelijke kansen voor elk kind ‘Daarnaast sport niet ieder kind of kan niet ieder kind na school naar een bso’, gaat Robert verder. ‘De kinderopvang is grotendeels ingericht op gezinnen met werkende ouders. Gelijke kansen voor kinderen in de maatschappij ontbreken. Dat heeft met visie te maken en met de huidige financiering. Ouders betalen ons per uur voor de kinderopvang, naar de kinderopvang kunnen gaan is een financiële keuze. En dus is kinderopvang geen basisvoorziening in Nederland.’ Afhankelijkheid tussen kinderopvang en economie uitgelegd ‘In de periode 2011 – 2015 zagen we in Nederland dat kinderopvang afhankelijk is van hoe het met de economie gaat. Die periode kenmerkt zich door een recessie. Mensen raakten hun baan kwijt en konden geen werk vinden. Onze locaties ontvingen minder kinderen en bezuinigingen waren noodzakelijk. We moesten afscheid nemen van ervaren medewerkers. Die afhankelijkheid tussen kinderopvang en onze economie staat haaks op de beloftes die wij ouders willen bieden: voor ieder kind een plek en het waarborgen van kwaliteit. Liever zie ik dat kinderEén toekomstbestendige visie voor alle kinderen ROBERT 6

Robert Sänger Bestuurder Kober Kinderopvang in dienst vanaf 2022 werkt 12 jaar in de kinderopvang (sinds 2011) opvang een recht is voor elk kind, net zoals onderwijs. Als maatschappelijke kinderopvang streven wij hiernaar’, aldus Robert. Waarom kinderopvang voor elk kind? ‘Er zijn redenen genoeg om kinderopvang toegankelijk te maken voor alle kinderen’, vertelt Robert enthousiast. ‘De ontwikkeling van een kind begint bij 0 jaar (en niet pas bij 4 jaar als het kind naar de basisschool gaat). In een ontwikkelrijke omgeving worden kinderen motorisch, sociaal en emotioneel uitgedaagd tijdens het spelen. Kinderen leren samenwerken, met elkaar omgaan, wat ze wel en niet leuk vinden. Hierdoor groeien ze zelfverzekerd en zelfbewust op. Een kinderopvang is een positieve omgeving waar een kind plezier heeft en zichzelf mag zijn. Voor sommige kinderen is het fijn om even niet thuis te zijn en voor ouders wordt zorgen en opvoeden relaxter als zij kunnen rekenen op de hulp van kinderopvang. Deze voordelen gun ik alle kinderen.’ Geef ouders en kinderen een makkelijke start Robert: ‘Als iedere ouder kan rekenen op een plek voor hun kind op de kinderopvang, het liefst een plek waar kinderopvang, onderwijs en sport en cultuur samensmelten, wat zou er dan veranderen in onze maatschappij? Staan kantoorpanden dan nog steeds leeg op woensdag en vrijdag? Ik denk het niet. Met een uitbreiding in het geboorteverlof en een goed ingerichte basisvoorziening voor kinderen van 0 tot 13 jaar krijgen kinderen en ouders een betere start. Gelukkig is er steeds meer bewustzijn in onze samenleving dat kinderopvang een basisrecht hoort te zijn voor alle kinderen.’ Kinderopvang als basisrecht voor alle kinderen ‘De plannen van gratis kinderopvang voor werkenden juich ik, als eerste stap, toe’, zegt Robert. ‘Vraagstukken rondom huisvesting, personeel, de samenwerking met onderwijs, gemeenten, onze wettelijke kaders, bekijken wij met onze partners. Lange processen maar geen onmogelijke, zolang we het belang van kinderen en ouders in gedachten houden. Binnen 10 jaar zie ik onderwijs en kinderopvang op het merendeel van de plekken vergroeid en verenigd. Echt samen, onder één dak voor kinderen van 0 tot 13 jaar. Dichtbij huis, als verlengstuk van het gezin en voor elk kind in de maatschappij een plek. Eindelijk gelijke kansen voor ieder kind.’ 7

Marielle Machielsen Kdv de petteflet in 't Ginneken Leeftijd 54 jaar 36 jaar in dienst vanaf 18/12/1987 | Samen (op)groeien bij Kober Al 36 jaar is Marielle Machielsen in dienst bij Kober en haar voorgangers. Op haar 17e (in 1986) begon ze met een stage bij peuterspeelzaal Valkenhorst. Daarna is ze blijven hangen. Het liefst werkt ze met kinderen van 0 tot 4 jaar. Marielle blikt terug op haar werk en ‘‘haar’’ kinderen. Is het werk veranderd door de jaren heen? ‘36 jaar kinderopvang en het is voorbij gevlogen’, vertelt Marielle. ‘Er is niks veranderd aan hoe een kind groeit of zich ontwikkelt. De wereld eromheen is veranderd. Met mijn adviezen en tips help ik ouders nog steeds in de ontwikkeling en opvoeding van hun kind. Vooral ouders met een eerste kindje waarderen een helpende hand. Ouders van nu zoeken veel dingen op in Google. Daar staat het allemaal mooi beschreven, maar in de praktijk loopt het vaak net even anders met een kind. Ieder kind ontwikkelt zich op zijn eigen manier. Lopen met 1 jaar? Nee hoor, niet altijd. Dat mag wat later. Niks om je zorgen over te maken.’ De tijd van nu: vrijere opvoeding Marielle: ‘In de opvoeding zijn er dingen veranderd door de jaren heen. Kinderen mogen meer, krijgen alle aandacht en ouders luisteren naar wat kinderen willen. Dat was vroeger wel anders. De ouders bepaalden meer, er was minder inspraak. Kinderen van nu hebben vaker een sterke eigen wil en mening.’ Veel ervaringen rijker door mijn werk ‘Ik heb op verschillende locaties gewerkt’, zegt Marielle. ‘Op mijn 20e mocht ik een peuterspeelzaal mee opzetten in een nieuwe wijk in Breda, Haagse Beemden. We zagen honderd kinderen in de week met z’n tweeën. Het was best een lastige wijk in die tijd, waar armoede een rol speelde. Ik heb verschrikkelijke dingen gezien. Een keer trok ik het shirt uit van een kind en daaronder zag ik een schoenafdruk op de rug van het kind staan. Dat raakte mij echt, ik wist niet wat ik moest doen. Ik heb het gemeld bij een vertrouwensarts. Ik was 20 jaar, nog erg jong.’ MARIELLE 8

‘Ik zit op mijn plek in de kinderopvang. Dit is wat ik doe, waar ik het allerliefste ben’ Warme herinneringen ‘In de Haagse Beemden liggen ook mooie herinneringen’, vertelt Marielle enthousiast. ‘Bij peutergroep Merlijn bijvoorbeeld waar ik werkte in een groot team met jonge meiden. We zaten in dezelfde levensfase. Veel collega’s gingen, net als ik, samenwonen, trouwen en kregen kinderen. Dat schept een band. Mijn leidinggevende van toen was zo’n warm lief mens. Ze is een paar jaar geleden overleden. Ik kijk terug op een bijzondere tijd daar.’ Kinderen van kinderen helpen opgroeien Marielle: ‘Ik zit op mijn plek in de kinderopvang. Dit is wat ik doe, waar ik het allerliefste ben. Mijn plek is kinderdagverblijf De Petteflet in ’t Ginneken. Ik werk op een kleine locatie in een hecht team. Wij zijn een verlengstuk van het gezin. De dreumesen, daar ben ik aan verknocht. Er is niks mooiers dan contact maken met kinderen en ze helpen om de wereld in te stappen. Letterlijk en figuurlijk. Soms kom ik ouders tegen die als kind bij mij op de peuterspeelzaal zaten, zij brengen hun kinderen nu weer bij mij. Zo fijn en zo vertrouwd.’ 9

Kitty Breugelmans In dienst 20/08/1979 44 jaar in dienst Kitty is 62 jaar ‘Tot mijn 67e en 3 maanden blijf ik werken!’ | Samen (op)groeien bij Kober Kitty is 62 jaar en 44 jaar in dienst bij Kober, maar nog lang niet uitgewerkt. Ze werkt in Etten-Leur met de allerkleinsten van 0 - 2 jaar. Door de jaren heen is er veel veranderd, vindt ze. Kitty blikt terug. Koffie en een sigaret ‘Vroeger stapten om 07.30 uur de ouders binnen met hun kinderen. In het kantoor stond een grote pot koffie klaar. Voordat de ouders naar hun werk vertrokken, dronken ze een kopje koffie bij ons. Ouders staken gerust een sigaret op. Het hele kantoor zag blauw van de rook. Als we zin hadden om de kinderen met de trein mee te nemen, dan zette ik de kinderen hop in de bolderkar en dan gingen we. Dat kan niet meer nu. Er zijn meer regels, dat wil niet zeggen dat het vroeger beter was.’ Een dagje zonder regels Kitty vertelt: ‘Als pedagogisch medewerker moeten we veel bijhouden; administratie, doelen, observaties van kinderen. We schrijven het allemaal op en slaan het op in systemen. Met de motorische ontwikkeling van het kind zijn we de hele dag bezig. Dat is nu en was vroeger zo, alleen noteren we alles nu. Soms heb ik behoefte aan een dagje zonder regels, procedures, iPad en e-mail. Dan ben ik de hele dag met volle aandacht bij het kind. Dat voelt vrijer voor mij. Bij Kober ervaar ik de vrijheid om de regels en kwaliteitseisen te volgen en er mijn eigen draai aan te geven. Ik werk met heel mijn hart, dus hoe kan ik het dan fout doen?’ Persoonlijk contact met de ouders blijft het allerbelangrijkst ‘In een oudergesprek pak ik de lijsten erbij waarin de ontwikkeling van het kind uitgebeeld wordt’, zegt Kitty. ‘Ik vraag dan aan de ouders: willen jullie van mij horen hoe het met jullie kind gaat of willen jullie de ontwikkellijn zien? Ouders willen altijd eerst van mij horen of hun kind lekker in zijn vel zit, uitdagingen aangaat of enthousiast is. Natuurlijk bekijken zij de ontwikkelingslijn van hun kind ook, maar toch hebben zij behoefte aan persoonlijk contact over hun kind.’ Huilende mama’s door de druk op ouders Kitty: ‘Het is bijzonder dat ouders mij hun verhaal toevertrouwen. Huilende mama’s zijn mij niet onbekend. Laatst vertelde een moeder hoe zwaar ze het had. Met een baby van 8 weken moest moeder weer gaan werken en een opleiding afronden, terwijl de baby nog behoefte heeft aan nachtvoedingen. Weer zo’n moederke die alle ballen in de lucht moet houden, denk ik dan. Het is een goede ontwikkeling dat ouders meer verlofmogelijkheden krijgen. Vooral voor de pasgeboren baby’s waarvoor hechting met moeder en vader zo belangrijk is. De druk vanuit de maatschappij op ouders is groot, al vind ik dat papa’s veel meer betrokken zijn bij het gezin dan 20 jaar geleden. Die warme band tussen vaders en kinderen is zo mooi.’ KITTY 10

Opvang van vluchtelingenkinderen ‘Mijn mooiste en heftigste tijd was in Rijsbergen’, vervolgt Kitty haar verhaal. ‘Daar werkte ik op het aanmeldcentrum voor vluchtelingen, op de kinderopvang. Alles wat ik daar meemaakte voelde zo dubbel. De mensen waren getraumatiseerd. Er heerste uiteraard een aangeslagen sfeer. We hadden plek voor 18 kinderen op de opvang. Om 08.30 uur gingen we open, maar om 08.00 uur stonden er 30 kinderen in alle leeftijden voor de deur. Bij ons mochten die kinderen kind zijn. We knutselden samen, verfden, zongen liedjes, gaven elkaar knuffels, dansten op de tafels. Die kinderen waren zo blij dat wij er waren. Tegelijkertijd heb ik daar de heftigste dingen meegemaakt, bijvoorbeeld een kind dat voor mijn neus op zijn hoofd werd geslagen omdat het een liedje moest zingen van zijn vader. Mijn collega’s en ik zaten huilend op de fiets naar huis. Ik heb het één jaar vol gehouden, toen kon ik het niet meer.’ Kinderen hebben het goed ‘Na die tijd besefte ik pas hoe goed kinderen het (kunnen) hebben in Nederland’, vertelt Kitty. ‘Ik las weer boekjes met kinderen, kon dingen goed uitleggen, er was interactie. Door de taalbarrière had ik dat gemist. Maar het werken met de vluchtelingenkinderen had me veranderd. Als mijn kinderen ruzie maakten om een autootje kon ik daar niet goed tegen. In mijn ogen zijn kinderen van nu verwend met alles en daar ben ik blij om. Het nieuwste speelgoed, prentenboeken, lekker eten, het is allemaal voorhanden. Kober ziet dat en speelt hier goed op in, bijvoorbeeld door het aanreiken van waarde-loos materiaal. Kinderen spelen net zo lief met een grote lege doos, met takjes, pannen of stampen buiten in de plassen. Laat kinderen ervaren, doen en fantasierijk spelen.’ Bij Kober krijg ik de ruimte om te groeien en te leren Kitty: ‘Mensen zeggen weleens tegen mij: Doe jij nog steeds op de baby’tjes passen Kitty? Kinderopvang is veel meer dan oppassen. Bij Kober leer ik nog steeds. Door de babytraining bijvoorbeeld. Ik gaf een baby de fles en ineens herkende ik een vingerbeweging van de baby. Hé dacht ik die baby zegt dat ze genoeg heeft. Waar ik veel van geleerd heb, is de videotraining. Al mijn handelingen met de baby’s werden opgenomen. Later zag ik mezelf en ik schrok. Mijn gezicht, het stond zo lelijk en dat terwijl ik zachtjes tegen de baby praatte. Sindsdien ben ik me meer bewust van mijn mimiek.’ Je eigen opvoeding neem je mee ‘Ik ben een beetje een watje’, vertelt Kitty lachend. ‘Bij mij mogen kinderen veel uitproberen. Laatst kwam er een ouder binnen op de groep en zei: Oei er staat er één op tafel. Ja, zeg ik, dat doet hij wel 80 keer op een dag! En hij kan er ook weer af. Mijn collega heeft een ander karakter, zij is strenger, geeft duidelijker grenzen aan. Ik vind het mooi om te merken dat wij onszelf en onze opvoeding meenemen naar de groep. Onze eigen geschiedenis heeft impact op de toekomst van een kind.’ Kitty: ‘Ja er zijn verschillen tussen jong en oud. Jongeren die hier komen werken vragen: Waar is de vaatwasser? Die hebben we niet. Waar zijn de koffiecupjes? Die hebben we ook niet, we zetten een grote pot filterkoffie. Dat kan ik niet hoor, zeggen ze dan.’ jong oenud rubriek 11

Hellen van Raam In dienst 01/01/1989 64 jaar en werkzaam bij Kdv Prinsentuin Prinsenbeek ‘Juf Hellen vind ik het allerliefste!’ | Samen (op)groeien bij Kober HELLEN Die ‘‘juf’’ dat is pedagogisch medewerker Hellen van Raam. Bijna 35 jaar in dienst bij Kober en haar voorgangers. Hellen woont en werkt in Prinsenbeek op kinderdagverblijf de Prinsentuin. Met vier kinderen, zeven kleinkinderen en honderden kinderen die zij door de jaren heen op de opvang heeft begeleid, is zij een bekende in het dorp. It takes a Hellen to raise a child in Prinsenbeek. Brabants onderonsje ‘Het Brabantse ons-kent-ons-gevoel leeft heel erg in Prinsenbeek’, vertelt Hellen lachend. ‘Ik vind het fijn dat ik tijdens het boodschappen doen, ouders tegenkom waarvan de kinderen bij mij op de opvang zitten of hebben gezeten. Kijk Juf Hellen van ’t Olifantje, ken je die nog? Zelfs volwassenen spreken mij zo aan. Het contact met kinderen en ouders is warm. Het leven is goed hier.’ Verschillen vroeger en nu Hellen: ‘Vroeger gingen we op huisbezoek als een ouder een peuter aanmeldde bij de peuterspeelzaal. Even kennismaken in een bekende omgeving voor het kind. Zodoende ben ik veel huizen binnengestapt in Prinsenbeek. Ja er is veel veranderd, kinderopvang is geprofessionaliseerd. Vroeger zagen ouders je als oppas, nu worden we gezien als iemand die de kinderen mee begeleidt en opvoedt. Er zijn nieuwe protocollen, ander beleid, het begeleiden en stimuleren van kinderen tijdens hun ontwikkeling heeft veel meer aandacht. Daarnaast is gezonde voeding belangrijker geworden. Vroeger schonken we limonadesiroop! Kinderen zijn ook anders. Ze zijn vrijer, willen meer betrokken worden en de gezagsverhouding is veranderd. Een peuter van 2 jaar noemt mij bij de voornaam, dat kon vroeger toch niet.’ 12

Hartverwarmend werk door kinderen, ouders en collega’s ‘De warmte van kinderen, ouders en collega’s dat is het mooiste aan ons vak. Kinderen die jou enthousiast begroeten in de ochtend, die op je afrennen en een knuffel geven. Ouders laten merken dat ze hun kinderen vertrouwd bij ons achterlaten, dan zeggen ze bijvoorbeeld: Gisteren vertelde Emma dat ze jou de liefste juf vindt Hellen. Dat vind ik ontroerend. Maar we doen het met z’n allen bij ons op de groep. Jong of oud, iedereen hoort erbij in ons team. Aan collega’s heb je steun in het leven.’ Pensioen staat voor de deur ‘Ik ben de oudste op onze locatie en vaak de vraagbaak. Dat moet wel veranderen, want over 2,5 jaar stop ik met werken. Al bijna 35 jaar draai ik mee op de groep. Ik heb een tijdje als interne auditor gewerkt en ik ben voorleescoördinator. Voordat ik in de kinderopvang terecht kwam, werkte ik als jeugdbibliothecaris. Daar stopte ik mee toen ik kinderen kreeg. Want als je kinderen kreeg, bleef je vroeger thuis als moeder. Dat hield ik een paar jaar vol, totdat ik in het dorp een vacature zag op de peuterspeelzaal. Ik solliciteerde en ik heb er nooit spijt van gehad. Nog 2,5 jaar werken, ik ga het missen! Ik wil nog mee naar de nieuwbouw in het kindcentrum De Griffioen.’ 13

‘Kinderen groeien dankzij ons werk’ | Samen (op)groeien bij Kober Kinderdagverblijf Miezemuis in Breda startte in 1992 een peutergroep. Sinds die tijd werkt Henny op deze peutergroep. Al 31 jaar, met veel plezier, in een team dat sterk met elkaar verbonden is. Miezemuis is een peutergroep met voor- en vroegschoolse educatie (VVE), een erkend programma waarbij aandacht is voor het aanpakken van taal- en ontwikkelingsachterstanden. Kinderen helpen groeien ‘Dankzij de professionele manier van werken bij Kober, kan ik razendsnel kinderen helpen groeien’, vertelt Henny. ‘De observatielijsten van KIJK! leveren veel op voor mijn werk. Ik zie precies waar een kind mag groeien en wat het al kan.’ In de observatielijsten staat bijvoorbeeld of het kind het fijn vindt om boeken te lezen, of het kind terugpraat in één of twee woorden of een kind een eenvoudige opdracht begrijpt en uitvoert. Als het kind iets nog niet kan, dagen de pedagogisch medewerkers de kinderen uit tijdens het spelen. Zo werken zij gericht aan de ontwikkeling van het kind. Henny: ‘In de lijsten zie ik ook de groei terug van een kind. Ik word er heel bij van als een kind groeit dankzij ons werk en een volwaardige start kan maken op de basisschool.’ HENNY 14

‘Ik heb nooit druk gevoeld, dat is het allerfijnste van werken bij Kober. Ik werk in een hecht team, één familie waar ik volledig mezelf kan zijn’ Henny van de Loop In dienst 01/01/1992 31 jaar in dienst Henny is 53 jaar en werkt op kdv Miezemuis in Breda VVE-locatie Peuters leren al spelend van elkaar Henny: ‘De Miezemuis is een gemengde peutergroep. Wij hebben kinderen zonder taal- en ontwikkelingsachterstanden en met. Het mooie is dat kinderen van elkaar leren.’ Volgens Henny gebeurt dit bijvoorbeeld in de poppenhoek als kinderen samen spelen. Het ene kind zet enthousiast koffie, stelt vragen aan het andere kind en geeft instructies. Een kind met een taalachterstand hoort de woorden, de vragen en moet wel van zich laten horen, anders doet het kind niet mee aan het spel. ‘Die wisselwerking tussen peuters, waarbij de één zich optrekt aan de ander, is zo mooi om te zien.’ Mijn team voelt als een familie ‘Ik ben 53 jaar en wil nog lang niet met pensioen’, vertelt Henny enthousiast. Haar werkgever en collega’s zijn er altijd voor haar, dat is bewezen. In moeilijke tijden voelde ze zich gesteund, kreeg ze alle ruimte om dingen te verwerken en terug te keren naar haar werk op eigen tempo. ‘Ik heb nooit druk gevoeld, dat is het allerfijnste van werken bij Kober. Ik werk in een hecht team, één familie waar ik volledig mezelf kan zijn’, aldus Henny. 15

| Samen (op)groeien bij Kober Met jou ga ik trouwen later... ‘ ‘ 16

kan dat nu al? ‘ ‘ 17

Astrid Donkers In dienst 15/08/1989 34 jaar in dienst In de kinderopvang is het nooit saai | Samen (op)groeien bij Kober Astrid Donkers vertelt over actie voeren op het gemeentehuis en een ontruiming door een bommelding. ‘In 34 jaar heb ik veel meegemaakt op de kinderopvang. Ik kan me nog herinneren dat ik werkte bij stichting Lentehof in Breda. De huisvesting was niet best. We zaten in een oud klooster met daaraan gekoppeld een aantal noodlokalen. Verwarming hadden we niet en overal zag je tocht- en vochtplekken. We lazen de kinderen voor met onze winterjassen aan. Het was niet normaal en ook niet gezond voor de kinderen. Daarom voerden we actie in het gemeentehuis. Met een hele sliert kinderen, bolderkarren, driewielers, affiches en spandoeken kwamen we al zingend aan in het gemeentehuis. We bleven de hele dag, want daar was het wel lekker warm. Onze actie had succes, niet veel later verhuisden we naar de nieuwbouw in de Schorsmolenstraat in Breda.’ ‘Of de bommelding bij kinderdagverblijf Lentehof in de Ceresstraat in Breda. De politie belde ons op en vertelde dat we het pand moesten ontruimen. Iedereen moest naar buiten, peuters, slapende baby’s, alle collega’s. We namen dekens mee, kinderwagens, flesvoeding, we wisten niet hoelang het ging duren. Met een rood-wit lint werd het hele gebouw afgezet. Gelukkig was er geen bom te bekennen in de buurt.’ ASTRID 18

‘Het mooiste aan werken in de kinderopvang is dat ik kinderen lang volg en daardoor een band opbouw. Ik zie de kinderen vanaf 3 maanden op de opvang en vroeger bleven ze vaak zelfs tot ze 12 jaar waren. Dat is nu niet meer zo, maar het blijft een lange tijd. De kinderen blijf je zien, met hun ouders houd je contact en soms komen er dan broertjes en zusjes bij. Je kent het gezin. Voor de kinderen zijn wij hun tweede huis, mijn werk is voor mij mijn tweede thuis.’ ­ Astrid: ‘Als stagebegeleider werk ik met verschillende type jongeren. Sommige zijn wat afwachtend, met coaching probeer ik ze te prikkelen. Andere vinden de dagen te lang, wij zijn dat gewend. Jonge medewerkers die lekker enthousiast zijn, daar zijn we heel blij mee. Ik zie stagiaires die helemaal opgaan in de kinderopvang en alles willen leren. Sommige verdiepen zich echt in problemen van kinderen. Als we plek hebben op het kinderdagverblijf, mogen zij meteen beginnen bij ons na de opleiding.’ jong oenud rubriek 19

Stephanie Smulders 31 jaar in dienst sinds 31/08/1992 leeftijd 50 jaar Stephanie werkt als administratief medewerker en pedagogisch medewerker | Samen (op)groeien bij Kober ‘In 1991 ben ik gestart als stagiaire bij het allereerste kinderdagverblijf in Roosendaal: Poppedijn. Daarna ging ik werken bij kinderdagverblijf Dribbel. Doordat ik rugklachten kreeg heb ik na 17 jaar afscheid moeten nemen van mijn werk op het kinderdagverblijf. Samen met mijn leidinggevende zochten we naar een oplossing zodat ik bij Kober kon blijven werken. Dat is gelukt. Ik combineerde een baan op de bso met een administratieve functie. Op dit moment werk ik bijna volledig als administratief medewerker, omdat mijn rugklachten niet overgaan. Ik sta nog 3 uur op de groep. Door de grootte van de organisatie, zijn er meer mogelijkheden in andere functies voor medewerkers met een pedagogische achtergrond. Vroeger was dat niet zo. Alles was kleinschaliger en daardoor bestonden alleen de functies op de groepen. Ik heb het na 31 jaar nog enorm naar mijn zin bij Kober.’ STEPHANIE 20

typografisch pats Dankbaar dat ik kon blijven bij Kober in een andere functie’ ‘ 21

Werken in de kinderopvang was helemaal niet de bedoeling. Het gevangeniswezen leek me interessant. Nu werk ik al 31 jaar voor Kober en daar ben ik trots op’ ‘ | Samen (op)groeien bij Kober ‘Ik had een leuke baan in de schoonmaakbranche’, vertelt Angelique lachend. ‘Een van mijn collega’s daar, haalde mij over om via de gemeente een opleiding inrichtingswerk te doen. Het werken in een gevangenis leek mij interessant, maar het liep anders. Mijn stage bij kinderdagverblijf Tik-Tak in Breda beviel zo goed dat ik in de kinderopvang bleef. Nu werk ik bij kinderdagverblijf Betje Beer. Mijn vriendinnenclub bestaat uit acht oudcollega’s die allemaal bij Tik-Tak hebben gewerkt. We spreken regelmatig af: dagjes uit, stappen, etentjes, een leuke workshop. We zijn al 30 jaar vriendinnen.’ ANGELIQUE 22

jong oenud rubriek Angelique Stienen In dienst sinds 24/08/1992 31 jaar in dienst Betje Beer Breda De vriendinnenclub van Tik-Tak We zijn al 30 jaar vriendinnen Angelique: ‘Het is bijzonder dat de jonge generatie anders is. Ze lijken wat makkelijker en zorgeloos. Ook de pedagogische opleiding vind ik veranderd. Vroeger speelden wij mee met de kinderen in de zandbak en knutselden we samen. Daar gingen de schoolopdrachten over. De jongeren lezen en leren nu de protocollen, moeten het beleid kennen, sluiten aan bij vergaderingen. Het is niet beter of slechter, gewoon anders.’ ‘Een jonger iemand in je team voelt als een frisse wind. Jongeren zijn handig met digitale middelen. Hoe zij met een iPad en laptop omgaan, snel en makkelijk, daar leer ik van. Wij, de oudere generatie, denken vaak dat het moeilijk is, de jongeren laten ons zien hoe het makkelijk kan.’ 23

’Bijna 50 jaar in dienst, maar ik wil niet met pensioen. De kinderen geven mij energie!’ Marleen Vorderman 07/10/1974 in dienst In 2024 50 jaar in dienst leeftijd 66 jaar Bso De Griffioen | Samen (op)groeien bij Kober ‘De Krekeltjes, de Kornuiten, de Toppers, ik heb op zoveel groepen en locaties gewerkt en met allerlei leeftijden’, begint Marleen Vorderman. Baby’s, dreumesen, peuters, kleuters, jonge en oudere basisschoolkinderen, ze zitten allemaal in mijn hart. Momenteel zet ik samen met een jonge collega de nieuwe bso Buitengewoon op, waar kinderen van 8 - 12 jaar welkom zijn. Het is geweldig om die pre-pubers te zien opgroeien tot jongvolwassenen.’ Kinderen zijn grappig, spontaan en ondeugend Marleen: ‘Het was mijn wens om in mijn laatste jaren met de 8- tot 12-jarigen te werken. Ze zijn een beetje opstandig, doen soms stiekeme dingen en durven alles te zeggen. Mobieltjes en smarthorloges moeten in de tassen blijven op de bso, maar de verleiding is groot. Ik betrap er weleens één die achter de bank zit te appen. Dan zeg ik: Zeker je vriendje aan het appen? Neeeee ik heb geen vriendje, roepen ze dan hard. Dan herinner ik ze - op strenge toon - aan onze afspraak over de mobieltjes, maar inwendig lach ik. We deden vroeger allemaal dingen die niet mochten.’ Blijven bij Kober en loslaten ‘Volgend jaar word ik 67, maar ik ga nog niet met pensioen’, zegt Marleen stellig. Mijn coördinerende taken, zoals het overblijven op basisschool De Griffioen, laat ik los. Kober is blij dat ik blijf. Met mijn leidinggevende kijken we wat mogelijk is, zodat ik kan blijven werken. Ik wil niet stoppen maar wel minder werken. Mijn man is met pensioen, dus het is ook tijd om samen te genieten. Er zijn vakantiebestemmingen die we graag willen zien, we houden van tuinieren, werken in onze groentetuin, timmeren of knutselen met hout; we hebben genoeg te doen! De kinderen kan ik niet missen, ze geven mij energie. Mijn man begrijpt dat gelukkig.’ Vroeger was alles losser, nu werken we vanuit een kader met ruimte voor eigen inbreng ‘De opvallendste verandering in al die jaren vind ik dat we nu gestructureerd werken’, legt Marleen uit. Vroeger bekeken we per dag wat we gingen doen met de kinderen. We gaven snoepjes aan de kinderen en ranja. Nu eten en drinken we volgens het gezonde voedingsbeleid, voor het organiseren van activiteiten gebruiken MARLEEN 24

we het programma DoenKids. Er zijn kaders, maar binnen die kaders is er ruimte om dingen op je eigen manier te doen. Ik vind het prettig dat er afspraken zijn over hoe we werken. Als dat er niet is, en je hebt een collega met hele andere ideeën, wordt samenwerken moeilijk. Ik ben heel tevreden over hoe we werken bij Kober.’ Alle kinderen in beeld hebben Marleen: ‘Ook de kinderen hebben baat bij onze manier van werken. We observeren alle kinderen, vroeger was dat niet zo. Ja, als een kindje opvallend gedrag vertoonde dan verdiepten we ons in het kind, keken we wat er aan de hand was. Maar ook achter makkelijke kinderen kunnen zorgen schuilen. Ik had vroeger een kindje in de groep dat netjes in de pas liep. Ze speelde lief en rustig, gaf netjes antwoord. Een stagiaire observeerde haar vanwege een stageverslag. Opvallend was dat het meisje altijd afstand hield, bij aanrakingen maakte ze een terugtrekkende beweging. We bespraken onze zorgen met de ouders en zij herkenden het gedrag. Uiteindelijk is geconstateerd dat het kindje een zeldzame ziekte had, waarbij ze continu pijn voelde in haar lijf. Ze is jong overleden, zoiets vergeet je nooit.‘ Leuke momenten zijn er genoeg ‘Een paar jaar geleden hadden we in het pand van de scouting een binnenzwembad opgezet’, vertelt Marleen lachend. ‘De kinderen genoten. Buiten viel de regen met bakken uit de lucht en toch konden de kinderen zwemmen. Op het einde van het jaar vullen we het zwembad weer en organiseren we voor de bsokinderen een nieuwjaarsduik op 2 januari. Geweldig, toch!’ Liefde voor de kinderen, voor het vak ‘Mijn lijf is bejaard, mijn geest is 20 jaar’, zegt Marleen. ‘Kinderen zien dat je ouder bent. Wat heb jij gekke handen, zeggen de kinderen weleens als ze mijn ouderdomsvlekken zien. Jonge kinderen zijn spontaan en roepen wat ze zien. Oudere kinderen zijn allemaal verschillend en op hun eigen manier grappig. ’s Avonds ben ik afgebrand, zit ik lekker op de bank. Gelukkig staat het avondeten klaar als ik thuiskom, het voordeel van een man die met pensioen is. Werken met kinderen is het leukste wat er is!’ 50 jaar in dienst in 2024 ‘Toen ik 25 jaar in dienst was, heb ik een feest gegeven in een feestzaal met al mijn broers, zussen en ex-collega’s. Inmiddels heb ik zoveel collega’s zien komen en gaan, het wordt te druk om weer zo’n feest te geven. Natuurlijk ga ik het vieren als ik 50 jaar in dienst ben, hoe dat moet ik nog bedenken. Komt goed!’, aldus Marleen. Marleen: ‘De nieuwe bso Buitengewoon in Prinsenbeek zit in het pand van de scouting. Deze bso zet ik samen op met mijn jonge collega Marilène. Zij is 25 jaar, sportief, energiek en bruist van de ideeën. Hoewel zij jong is en ik oud, hebben we een klik. Samen hebben we voor een heel jaar activiteiten bedacht, we vullen elkaar goed aan. Lichamelijk kan ik niet meer alles, maar Marilène wel. Ik heb meer ervaring en weet waar we op moeten letten bij de organisatie van activiteiten, hoe we ouders betrekken en informeren bijvoorbeeld. Jongeren zijn spontaan, denken niet in beperkingen, alles kan en ze gaan sneller over tot actie. Daar word ik enthousiast van! Van jongeren leer ik veel. Bijvoorbeeld dat er meer mogelijk is dan ik denk. Ik wil niet blijven hangen in hoe we dingen 30 jaar geleden deden. Dus ik vergelijk ook niet met vroeger. We leven nu, alles is anders dan vroeger.’ jong oenud rubriek 25

Colinda de Jong In dienst 10/03/1993 Kinderdagverblijf Dino in Roosendaal | Samen (op)groeien bij Kober ‘30 jaar werk ik op kinderdagverblijf Dino in Roosendaal. Daar sta ik op de babygroep. Met mijn collega’s heb ik een sterke band. Daarom ga ik altijd met plezier naar het werk. Er is veel veranderd in 30 jaar tijd. Van kinderen wordt een heleboel verwacht tegenwoordig, vooral peuters moeten veel kunnen ter voorbereiding op de kleuterschool. Ik denk dan: laat een kind kind zijn en in eigen tempo de wereld bewandelen. Bij de baby’s houden we de ontwikkeling ook goed in de gaten. Hiervoor krijgen we een opleiding; de babytraining. Wat we leren in die training lijkt veel op hoe we vroeger omgingen met de baby’s. Tijd nemen voor het kind, aandacht geven en contact maken is daarin heel belangrijk. Ik vind het fijn om met een kind op de grond te spelen, het kind te volgen en te reageren op wat een kind wil of doet. Gewoon doen wat mijn gevoel aangeeft. Mail beantwoorden, de administratie of de ouderapp dat kan allemaal wachten. Het draait uiteindelijk om oprechte aandacht, zodat het kind zich geborgen voelt.’ COLINDA 26

‘Tijd nemen voor het kind vind ik heel belangrijk. Samen spelen op de mat en doen wat je gevoel je ingeeft. De administratie komt later wel’ 27

‘Ik vind het mooi dat Kober mij de kans heeft gegeven om mezelf te ontwikkelen’ | Samen (op)groeien bij Kober ‘Van pedagogisch medewerker ben ik doorgegroeid naar unitmanager. Kober heeft meegedacht in hoe ik mezelf kon ontwikkelen. De functie van unitmanager mocht ik een half jaar uitproberen. Ik vond de functie geweldig en Kober vond de functie ook goed bij mij passen. Daarna kon ik terug de schoolbanken in voor de opleiding management in de zorg. Een jaar geleden ben ik geslaagd. Alle ruimte krijgen om jezelf te ontwikkelen, dat maakt je werk leuker.’ ‘Ouders waren ontzettend betrokken, zelfs toen ik ging trouwen’ ‘Ik heb warme herinneringen aan 30 jaar werken in de kinderopvang. Eéntje springt er voor mij uit. Ik werkte al lange tijd in Prinsenbeek op de babygroep, toen ik in 1997 ging trouwen. Op deze dag organiseerde ik een kinderreceptie. Het was niet te geloven, maar er waren 65 kinderen van 0 - 4 jaar aanwezig, samen met hun ouders. De gang van het feestadres stond vol met bolderkarren en kinderwagens: iets om nooit te vergeten en onbetaalbaar.’ HELEN 28

Helen Fransen Unitmanager unit Kroeten In dienst sinds 03/02/1992 jong oenud rubriek Helen: ‘Oud of jong, iedereen die bij ons werkt deelt de liefde voor de kinderen. Allemaal willen we een bijdrage leveren aan de ontwikkeling en groei van het kind. De kinderopvang is groter geworden de afgelopen jaren en professioneler. Het aanbod aan cursussen en opleidingen is enorm, iedereen moet bijblijven en scholing volgen. Ook is er begeleiding voor medewerkers in de vorm van een pedagogisch coach op de groepen.’ ‘De jonge generatie start meteen in deze professionalisering, de oudere generatie is hierin gegroeid. Jongeren volgen als basis een uitgebreide pedagogische opleiding, hierdoor zijn zij direct bewust bezig met het pedagogisch handelen. Ze verwachten meer uitleg, zijn mondiger, willen weten waarom we de dingen op een bepaalde manier doen. Vroeger namen wij automatisch aan wat ons geleerd en gezegd werd. Toen ik startte was alles kleinschaliger. Voor het werken bij een peuterspeelzaal was een pedagogische opleiding niet eens noodzakelijk, omdat peuterspeelzalen destijds geen onderdeel waren van de kinderopvang.’ ‘Jongeren zijn razendsnel met digitale zaken, omdat zij hiermee zijn opgegroeid. Zij helpen de oudere generaties met het ontwikkelen van hun digitale vaardigheden. Ik weet nog dat wij werkten met geldkistjes, een elektrische typemachine en adresbakjes. Deze bakjes met gegevens stonden gewoon op het bureau, niemand die zich druk maakte om de AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming). Later kwamen de eerste computers en voor snelle afhandelingen gebruikten we een fax. Dit is nu ondenkbaar. ‘Ik heb een gevarieerd team met jonge en oudere medewerkers. Mensen die lang in het vak zitten, brengen veel ervaring mee. Zij zijn bedreven in de gesprekken met ouders of het observeren van het kind. Jonge medewerkers barsten van de goede ideeën en denken out of the box. Dat enthousiasme is veel waard bij het organiseren van activiteiten. Jongeren houden ons scherp door het stellen van kritische vragen, bijvoorbeeld: waarom doen jullie dit eigenlijk zo? Jong en oud dat gaat prima samen!’ 29

Je bent lief’ ‘ | Samen (op)groeien bij Kober 30

Ga je mee op vakantie? ‘ ‘ 31

‘Met 19 kinderen naar de markt of bakker daar draaiden wij onze hand niet voor om’ | Samen (op)groeien bij Kober Pascale Janssen, 34 jaar in dienst bij Kober, haalt herinneringen op. ‘Elke ochtend liepen we hand in hand met alle kinderen naar de bakker in de straat. Daar kregen ze een stukje eierkoek of een schuimpje. Soms waren er wel 19 kinderen, met 2 leidsters en een groepshulp. Voor een bezoekje aan de kinderboerderij hielpen ouders ons. Autostoelen waren er niet, we stopten gewoon 5 kinderen op de achterbank. Vroeger vond ik de ouders actiever, meer betrokken. Met Sinterklaas kwamen de ouders cadeautjes knutselen voor de kinderen. Of ze organiseerden de feestjes, bijvoorbeeld de opening van de bso, het kamp met de bso en het 10-jarig bestaan van het kinderdagverblijf. Met Pasen schminkten we alle kinderen, ze hadden snorharen op hun gezicht en droegen grote oren. Een collega trok een Paashaaspak aan en dan wandelden we met de hele groep naar de markt en deelden we de zelf geverfde paaseieren uit. De kleintjes zaten in de dubbele wandelwagens en de peuters liepen aan de hand mee. Er was altijd een reden voor een feestje. Het kinderdagverblijf was vroeger ingericht met felle kleuren, “hysterisch” als je dat vergelijkt met nu. De Kober-inrichting is rustiger door het gebruik van zachte kleuren. De kleintjes krijgen hierdoor minder prikkels. Ook het speelgoed past bij de kalme uitstraling. Geen loeiende sirenes of speelgoed met hard geluid en lampjes, net als vroeger. De nieuwe inrichting is een grote vooruitgang.’ Ik heb 24 jaar gewerkt bij kinderdagverblijf Tik-Tak in Breda. Iets meer dan 10 jaar geleden ging dat kinderdagverblijf dicht. Het was pijnlijk, net alsof je als gezin uit elkaar gaat en op straat staat. Ik heb daar vriendinnen voor het leven gemaakt. Uiteraard heeft iedereen een nieuwe werkplek gekregen. De mijne is Betje Beer in Breda. Het voelt goed, ook hier deel ik de liefde voor de kinderen.’ PASCALE 32

Pascale Janssen Kinderdagverblijf Betje beer In dienst sinds 01/09/1989 34 jaar in dienst 33

‘De kinderopvang heeft een belangrijke plek gekregen in de maatschappij’, vindt Hetty van de Poll. ‘Mijn beroep als pedagogisch medewerker is flink opgewaardeerd in de loop der jaren. Bij Kober krijgen medewerkers complimenten, attenties en waardering voor hun werk en ook vanuit de maatschappij is er meer erkenning voor kinderopvang. De loonsverhoging van 12% laat dat zien. Toen ik begon, hoefde je het voor het geld niet te doen.’ Opa nam de fietsjes mee om thuis te repareren ’30 jaar geleden begon ik op een peuterspeelzaal’, blikt Hetty terug. ‘In het bestuur zaten ouders en we hadden een actieve oudercommissie. Ging er een fietsje kapot? De opa van Tom nam de fiets mee naar huis en repareerde het. Hij was onze technische dienst. Met carnaval bakten ouders verse poffertjes en bij ons 25-jarig bestaan organiseerden zij een kookfeest. Ouders hebben daar geen tijd meer voor. Ze werken allebei.’ Een mooie plek om te groeien voor alle kinderen Hetty: ‘Het werken met kinderen zelf is niet veranderd. De peuters bereiden we voor op de basisschool. Ze leren naar elkaar luisteren, contact maken met de ‘‘juf’’, meedoen in het groepsproces. Peuters maken vriendjes bij ons, vriendschappen die de hele basisschoolperiode voortduren. Kinderopvang is goed voor elk kind. Sommige peuters die bij ons binnenkomen hebben niet of nauwelijks met andere kinderen gespeeld, kennen geen verschillende fruitsoorten of spelen nooit buiten. Het komt echt voor.’ Liefde voor mijn werk ‘Ik heb altijd op peuterspeelzalen gewerkt, met mijn knieën lukt dat niet meer’, vertelt Hetty. ‘Mijn leidinggevende vertelde dat de kinderen mij missen, dat ouders naar mij vragen en ook van collega’s ontving ik lieve berichten. Tegen de tijd dat jullie dit lezen, ben ik aan het genieten van mijn (vervroegd) pensioen, na een geweldig afscheidsfeest. Iedereen bij Kober bedankt. Het was een genot om 30 jaar bij Kober te werken.’ Hetty van de Poll In dienst sinds 24/11/1993 30 jaar in dienst Bso Zandberg ‘Ons beroep krijgt erkenning in de maatschappij’ | Samen (op)groeien bij Kober HETTY 34

35

Joëlle van Nijnatten In dienst sinds 05/12/2022 leeftijd 27 jaar Bso Dikkertje Dap Joëlle: ‘Op de bso werk ik in een jong team, op onze locatie zijn de leeftijden wel verschillend. Ik merk daar niet veel van. Iedereen is gelijk bij ons. We accepteren elkaar zoals we zijn. Bij alle medewerkers draait het om de kinderen een fijne dag bezorgen.’ ‘Oudere collega’s hebben meer ervaring en staan communicatief sterker. Daar leer ik van. Soms vraag ik aan een collega: hoe pak jij dit aan? Bijvoorbeeld het contact met ouders. Hoe vertel ik iets, zonder aanvallend over te komen? Het is fijn als iemand met ervaring meedenkt. Hoe jonger, hoe lastiger de communicatie, denk ik. Ik zie bijvoorbeeld jongeren die het moeilijk vinden een telefoon op te nemen. Jonge collega’s zijn sneller in het werken op een tablet. Wij kennen de techniek beter, zo helpen we elkaar.’ ‘Ik miste de kinderopvang, dus ik ben terug. Bij Kober voel ik mij mens en geen nummer!’ | Samen (op)groeien bij Kober ‘Ik had al lang mijn pedagogische diploma maar na mijn opleiding heb ik eerst wat andere banen uitgeprobeerd. Nu werk ik een jaar bij Kober. Ik vind het geweldig om terug te zijn in de kinderopvang en met kinderen te werken. Jeetje wat heb ik dat gemist de afgelopen jaren. Ik sta op een bso-groep met kinderen van 8 jaar en ouder. Een grote mond vind ik stiekem heel grappig. Met kinderen kun je serieus in gesprek, dan weer lollig. De verhalen die ze mij vertellen, dan denk ik: hoe kom je erbij? De kinderen verrassen mij elke dag!’ ‘Mijn start bij Kober was een warm welkom. Ik voel me echt gezien als mens door mijn unitmanager. Met de dag van de leidster kregen we een geschreven kaartje van haar met een persoonlijke boodschap. Die waardering doet mij goed! Ook de bedankjes en complimenten die wij ontvangen vanuit Kober vind ik fijn. Wat mij betreft maakt Kober de slogan “We zien je graag” helemaal waar.’ ‘Kober is een grote organisatie waar alles goed geregeld is. Er zijn mensen en afdelingen die je overal bij helpen. Heb je vragen over je loonstrook dan kun je bij de salarisadministratie terecht. Het serviceteam van het hoofdkantoor staat voor je klaar. Dat is anders bij een kleinschalige opvang.’ JOËLLE jong oenud rubriek 36

Dayanara Brown In dienst sinds 01/02/2023 LEEFTIJD 35 jaar ‘Lekker knuffelen met een baby is voor mij echt een “zen moment”. De kinderen maken mijn werk zo leuk!’ Terug van weggeweest, eindelijk een volledige baan in de kinderopvang ‘In 2015 slaagde ik voor de opleiding pedagogisch werk, helaas kon ik in die periode geen werk vinden in de kinderopvang. Het was een onrustige tijd met fusies en bezuinigingen. Bij Kober heb ik nu voor het eerst werk, precies zoals ik het wil. Voor 32 uur, met eigen mentorkindjes op een vaste groep. Het betekent veel voor mij dat Kober in mij gelooft. Het voelt als een opluchting dat ik eindelijk een volledige baan heb in de kinderopvang zonder uurtjes te moeten sprokkelen.’ ‘Ik sta op een groep met kinderen van 0 tot 4 jaar. We hebben vier baby’s, één van de baby’s huilt veel. Gelukkig kan ik daar over praten met collega’s. Zij geven mij feedback of denken mee in hoe dingen aan te pakken. Dat is erg waardevol. Ik wil nog veel leren bij Kober.’ DAYANARA Dayanara: ‘Van collega’s die al langer in de kinderopvang werken, leer ik elke dag. Laatst ging ik in gesprek met ouders over de hoeveelheid voeding voor hun baby. Ik vond het moeilijk om ter sprake te brengen, maar mijn collega’s motiveerden mij om dit leermoment te pakken. Zij gaven ook tips hoe ik het gesprek aan kon gaan. De reactie van de ouders was vriendelijker dan ik had verwacht.’ jong oenud rubriek 37

Méér dan 30 jaar kinderopvang met Kober, wat een mijlpaal! In dit magazine zijn verhalen te vinden van mensen die alle 30 jaar van de partij waren, maar er zijn natuurlijk ook oud-collega’s, oud-ouders, oud-kinderen (of noem je hen gewoon volwassenen?) die niet meer bij Kober rondlopen. Heb jij meteen iemand waar je aan denkt? Iemand die je nog vaak spreekt, of juist al heel lang niet meer hebt gesproken? Knip een Kober-kaartje uit en stuur het naar ze op. Laat weten dat je aan ze denkt en dat Kober ze graag ziet! Zij zijn ook onderdeel geweest van 30 jaar opgroeien bij Kober, en dat mag gevierd worden. | Samen (op)groeien bij Kober 38

we zien je graag. Uitgavenummer: 01

RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=