Anja van Soelen 8 De hersenbloeding heeft haar dagelijkse leven in geen enkele zin veranderd, vertelt Anja.‘Ik kan weer alles ondernemen wat ik wil. Wat voor mij heel belangrijk is, is zelfstandigheid. Mijn einddoel voor de revalidatie was autorijden. Mijn moeder woont in Vianen en is 97 jaar. Zij kijkt er naar uit als ik op bezoek kom. Nu rijd ik zelf weer naar haar toe, zonder dat ik afhankelijk ben van iemand.’ Blij met elke dag Anja had altijd al een positieve kijk op het leven,maar de beroerte heeft die verder versterkt.‘Wij vieren ongeveer elke dag. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Ik kan buiten lopen en me zo gelukkig voelen. Gewoon omdat ik er nog ben. Daar is verder niks voor nodig. Ik heb me ook nooit afgevraagd waarom dit mij overkomen is. Ik was alleen maar blij met elke dag. Dat ik weer iets kon en het de goede kant op ging.’ >> ‘Er zo uit komen, daar teken ik voor’ ‘ Er stond een kundig team klaar om mij te helpen’ Ook haar geheugen heeft een flinke klap gekregen. Anja herinnert zich niets van de weken waarin ze op de intensive care en de afdeling neurologie van het Erasmus MC lag.‘Terwijl er veel is gebeurd en ik wel actief heb gereageerd op dingen. Ik heb bijvoorbeeld gezongen op mijn verjaardag. Dat ik daar niets meer van weet, is heel bizar. Vooral omdat ik me nu realiseer hoeveel emotie die periode moet hebben gegeven bij Dolf en de kinderen.’ Anja’s dochter Marlies en Dolf hielden in die tijd een dagboek bij, waarin ze noteerden hoe de dagen verliepen en hoe ze zich voelden. De verhalen in de dagboeken raken haar, vertelt Anja. ‘Bij het dagboek van Marlies zat ik steeds te huilen, dat was een en al emotie. Als ik lees dat mijn zoon zo opgelucht was dat ik meteen reageerde op mijn kleinkind toen hij op bezoek kwam, word ik emotioneel. Het is een gek gevoel: zij hebben in paniek gezeten en zich zorgen gemaakt en ik had daar geen weet van.’ Anja’s eerste herinnering is uit haar tijd op de revalidatieafdeling. ‘Ik herinner me scherp dat ik ineens op een stoel in de gang voor de lift zat. En dat Dolf en mijn dochter me daar vonden. Ik was toen nog erg in de war.’ Anja was destijds opgenomen bij Revastart. Dat is een revalidatieafdeling voor patiënten die geen ziekenhuiszorg meer nodig hebben, maar voor wie de stap naar intensieve revalidatie nog te groot is (zie ook pagina 10). Begrip van tijd Tot rust komen was bij Revastart het belangrijkste doel, herinnert Dolf zich. ‘Geen telefoons, dat waren te veel prikkels. Ze kijken daar waar je het beste terecht kunt voor verdere revalidatie.’ Dat blijkt voor Anja het revalidatiecentrum Rijndam in Rotterdam. Daar werd de revalidatie meteen een stuk intensiever, vertelt Anja: ‘Ik kreeg een schema voor de hele week. Wat heel fijn is, is dat je zelf de regie over je dag krijgt. Ik moest zelf zorgen dat ik op tijd bij mijn afspraken was.’ Dat was in het begin best ingewikkeld, vertelt ze, want de hersenbloeding had haar begrip van tijd aangetast. ‘Ik wist niet meer of het ochtend, middag of avond was. Ik snapte niet meer hoe de tijd in elkaar zat. Hoe dat ging met een klok. Ik kon wel zien dat het 11 uur was, maar wat dat dan betekende?’ Door het revalidatieprogramma ontdekt Anja waar ze moeite mee heeft. ‘Het leert je wat je valkuilen zijn en hoe je daar mee kan omgaan.’ Voor haar gaat dat voornamelijk over balans. Sinds de hersenbloeding heeft Anja permanent een zweefgevoel, vertelt ze. ‘Ik voel me de hele dag alsof ik in een draaimolen heb gezeten. Als ik loop en tegelijk om me heen ga kijken, ga ik tollen. De ramen lappen kan ik bijvoorbeeld niet meer. Door de oefeningen van de fysiotherapie ben ik niet onzeker, maar het gevoel blijft. Maar ik kan er goed mee dealen.’ >> Publieksjaarverslag 2024 9
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=