‘Eerst schrok ik toen de arts begon over een longtransplantatie. Mijn reactie was: hoeveel jaar geef je me nog? Twee of drie jaar, zei ze. Daar schrok ik wel van. Dat had ik niet verwacht.’ Jaap voegt toe: ‘Je had eigenlijk geen andere keus, je longen waren echt op. Als wij jouw saturatiewaardes hadden gehad, zouden we tegen de vlakte gaan. De artsen stonden versteld van hoe je er nog uitzag, met zulke longen.’ ‘Eerst schrok ik toen de arts begon over een longtransplantatie’ Zo gaat het balletje rollen. Sonja wordt doorverwezen naar het Erasmus MC Transplantatie Instituut. Daar moet ze eerst een uitgebreide medische screening ondergaan. ‘Behalve mijn longen moest ik helemaal gezond zijn. Dat spookte wel even door mijn hoofd: zal alles wel goed zijn? Straks vinden ze iets en dan gaat het niet door.’ Maar Sonja krijgt groen licht en dan gaat het snel. Sonja staat in de zomer van 2024 pas een dag op de wachtlijst voor nieuwe longen als haar telefoon gaat.‘Ik zou bij mijn dochter gaan eten, dus ik was mijn zuurstoftankje aan het vullen. Toen zag ik dat het Erasmus MC had gebeld. Ik dacht: die bellen wel terug als het belangrijk is. Toen belden ze nog een keer. Ze hadden een donor voor me.’ Er was bijna geen tijd om het nieuws te verwerken. ‘Binnen tien minuten stond de ambulance voor de deur. ‘Mijn zoon en dochter gingen mee met de auto. In de ambulance zeiden ze: je hebt een hele grote kans dat je teruggestuurd wordt.Als ik bijvoorbeeld een infectie zou hebben of als de donorlongen niet goed zijn. Dat had ik eigenlijk ook verwacht. Ik rekende erop dat ik terug naar huis moest.’ Een hele verademing Dat gebeurt niet en om half 2 ‘s nachts gaat Sonja richting de operatiekamer.‘Ik heb afscheid genomen van de kinderen. Dat vond ik moeilijk. Stel dat de operatie mislukt, je weet het nooit.’ Jaap was er niet bij, die zat voor zijn werk in Mauritanië. Hij vertelt: ‘Een collega kwam naar me toe en zei: Sonja is naar het ziekenhuis gebracht. Ik schrok me lam. Ik dacht: dat is foute boel. Je denkt niet aan nieuwe longen, ze stond net een dag op de lijst.’ Het stel spreekt elkaar nog even via de telefoon en Jaap regelt dat hij zo snel mogelijk terug naar Nederland komt. De dag na de operatie wordt Sonja wakker op de intensive care, meteen al zonder zuurstof. ‘Dat was een vreemd gevoel, zo zonder neusbrilletje. Ik merkte het gelijk, ik had veel meer lucht. Het was een hele verademing.’ Een dag later mag Sonja van de intensive care af. Ze maakt de dag na de transplantatie zelfs al een ommetje op de daktuin van het Erasmus MC. ‘Ik dacht: ik pak de rollator en ga even naar buiten.’ ‘ Lopen ging niet meer, ik kwam de duinen niet meer op’ Als Sonja na ruim drie weken in het ziekenhuis thuiskomt, pakt ze – geheel in stijl – de volgende dag haar fiets voor een rondje in de buurt. ‘Jaap wilde mee, maar dat wilde ik niet. Dan ging hij maar op me letten.’ Haar snelle herstel verbaast zelfs de artsen. ‘Mijn longarts dokter Van Pel vertelde dat hij dit nog nooit had meegemaakt. De dag na de transplantatie kwam hij langs op de afdeling. Hij zei: ik ga vanavond in mijn stoel zitten en bedenken hoe dit allemaal kan.’ Sinds de transplantatie is Sonja’s leven compleet veranderd. ‘Ik kan alles weer. Zomaar het huis uit, over het strand lopen met de hond, een dagje naar een leuk dorp. Ik heb ook geen complicaties gehad, er is nooit afstotingsgevaar geweest en ik ben sinds de operatie niet meer in het ziekenhuis opgenomen. Het is een wonder dat ik er zo vanaf ben gekomen.’ Bij Sonja overheerst een gevoel van dankbaarheid, vertelt ze. ‘Naar de chirurg, die de longen zelf heeft opgehaald uit een ander ziekenhuis. En naar de verpleegkundigen die allemaal zo lief voor me waren. Ik ben ook dankbaar dat het allemaal zo snel ging. Ik durfde tegen andere mensen in >> >> 36 Publieksjaarverslag 2024 37 Sonja van der Plas-Kuyt
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=