26 HET ZIT ZÓ ‘Ik probeer de rode draad te zijn voor ouders’ Dat de impactvan eenvroeggeboorteverder gaat dan de gezondheidvan het kind,weetverpleegkundig specialist George Damhuis als geen ander. Hij werkt al 32 jaar op de intensive care (IC)-neonatologie van het Sophia Kinderziekenhuis in het Erasmus MC. ‘Het hele verwachtingspatroon van de ouders en de familie valt in duigen’, legt hij uit.‘Moeders hebben meestal geen volledige zwangerschapsbuik, hebben nog geen verlof van werk en vaak is de babykamer nog niet af. En als de baby komt, ziet het kind er veel kleiner en anders uit dan een gezonde baby.’ Na de geboorte worden ouders geconfronteerd met angsten waar jonge gezinnen helemaal niet mee bezig horen te zijn. ‘Je denkt bij een kind niet dat het dood zou kunnen gaan’, vertelt George. ‘Een baby staat juist voor het begin van het leven.’ Daarnaast moeten ouders direct na de geboorte de zorg voor het kind overleveren aan zorgverleners. ‘Normaal bepalen ouders wanneer en wie hun kind vasthoudt, en nu bepalen professionals dat. De impact daarvan is enorm.’ Bij de zorg van een te vroeg geboren kind met een aangeboren aandoening zijn veel zorgverleners betrokken.Niet alleen Wendela en Marius vonden het lastig om steeds verschillende professionals te spreken, weet George.‘Alle zorgverleners vertellen in principe hetzelfde verhaal, maar net wat anders. En dan vragen ouders zich af wat de waarheid is. Is de een te enthousiast? Of de ander meer ingetogen? Die onzekerheid maakt dat ouders veel energie kwijt zijn, die ze niet meer kunnen steken in de aandacht voor hun baby. Daarom probeer ik de rode draad te zijn in de behandeling van het kind.’ Als baby’s lang op de IC-neonatologie moeten liggen, wordt er een vast team gevormd. In dat team zitten bijvoorbeeld artsen, verpleegkundigen, een psycholoog en een maatschappelijk werker. George als verpleegkundig specialist begeleidt dat proces. ‘Door goed samen te werken proberen we één lijn te trekken en hetzelfde verhaal te vertellen’, legt hij uit.‘Ook geef ik ouders altijd mijn e-mailadres. Als ze de rode draad even kwijt zijn, mogen ze mij altijd vragen stellen.’ George probeert altijd een persoonlijke band op te bouwen met de ouders. ‘Je voelt het als iemand geïnteresseerd is en dat wil ik graag aan mensen geven. Het is niet de bedoeling dat je de ziekte van je kind wordt. Je bent en blijft ook gewoon een mens. Daarom vraag ik altijd hoe het met ouders gaat, wat ze nodig hebben en praat ik ook even over iets anders dan hun zieke kind.’ geholpen door een diëtist,fysiotherapeut,logopedist en gaat hij naar de neonatoloog en chirurg.‘Yves is snel benauwd en het kan zijn dat hij later moeite gaat krijgen met bepaalde voedingsmiddelen. We moeten het echt gaan zien.’ De afgelopen periode heeft nog steeds impact op hun dagelijks leven, vertelt Wendela. ‘Seger is pas sinds kort minder bang dat zijn broertje weer opgenomen moet worden. Maar we zijn ook ontzettend trots op onze twee jongens en hebben ook mooie en hoopvolle momenten gehad, zoals samen met Seger liedjes zingen bij de couveuse of de eerste keer dat Seger Yves mocht knuffelen. En als je ziet hoe het nu met Yves gaat, dan zijn we vooral heel dankbaar.’ < ‘ De begeleiding is nog steeds intensief’ >> George Damhuis Publieksjaarverslag 2024 27
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=