O N Z E CO L L E G A Publieksjaarverslag 2024 21 20 tekst Maud Kok foto Harmen de Jong Joan geeft patiënten een nieuwe neus Vijf ogen staren je aan vanuit de kast. Op het plankje erboven staan zeven neuzen netjes op een rij. Ze staan op de behandelkamer van anaplastoloog Joan Saridin en collega Isabella van der Wadding. Anaplastologen maken gezichtsprotheses, ofwel epitheses voor mensen die een oog, neus of oor missen. ‘Je gezicht is toch je visitekaartje.’ Elke keer wanneer Joan een nieuwe gezichtsprothese uit de mal haalt, heeft ze een beetje buikpijn. Klopt de kleur precies? Past de vorm goed? ‘Vanaf dat moment is er no way back. De patiënt heeft al zoveel achter de rug. Dit is het puntje op de i.’ De meeste patiënten die bij een anaplastoloog terecht komen, verloren een oor, neus of oog door een tumor. Na een traject in het ziekenhuis, belanden ze op de rode stoel in de behandelkamer. Samen met Joan en Isabella geven ze vorm aan de epithese. ‘M’n neus stond altijd een beetje naar rechts’, zeggen ze. ‘Mag ‘ie nu in het midden?’ Daarna gaat Joan met een knalroze wassen model aan de slag. Er volgen meerdere passessies en het model wordt omgezet in een siliconen gezichtsprothese. Na het mengen van de basiskleur en bijkleuren van details als adertjes is het zover: ‘Een moment of truth.’ Trots is Joan zelden: ‘Ik ben tevreden als een patiënt hier lachend weggaat. Maar trots, nee dat niet.’ Een bijzonder moment was een patiënt die vroeg om een gesloten oog. ‘Voor in de kist’, vertelt Joan. ‘Iedereen kende hem met zijn oogepithese, dat wilde hij ook als hij kwam te overlijden. Het gesloten oog lag klaar in zijn nachtkastje.’ Vrolijkheid is er ook. Zo wilde een man van 80 jaar een ringetje in zijn oor-epithese. ‘Hij wilde dat altijd al, maar was er bang voor. Heb ik er toen voor hem in gedaan. Hij blij en ik nog blijer toen ik zijn reactie en die van zijn echtgenote zag: een jongensdroom die uitkwam.’ Joan heeft een goede band met haar patiënten. Ze zien elkaar elk half jaar om te kijken of alles nog goed past. Als patiënten overlijden of de kanker terugkeert, valt dat Joan zwaar. Het is ook slikken en doorgaan. ‘Van elke patiënt leer je iets, hoe ze bijvoorbeeld met hun ziekte omgaan. Als het dan bij mij een keer tegenzit, denk ik vaak get over it. Het leven is kort.’ < Joan Saridin
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=