De uitslag werd per post naar zijn broer in Amsterdam gestuurd, waar Paul toevallig op bezoek was toen de envelop op de mat viel. ‘De brief is aan jou gericht’, zei zijn broer. Ze besloten hem in het Vondelpark te openen. Daar las Paul voor het eerst dat ook hij aan acute porfyrie lijdt. ‘Ik schrok wel een beetje, maar het zei me eigenlijk niks.’ Achteraf herinnert Paul zich dat hij als jongen nooit sterk was en snel buiten adem raakte bij inspanning. ‘Dat zou best door de porfyrie kunnen zijn geweest’, redeneert hij nu. ‘Maar verder zag ik de ernst er toen totaal niet van in. Bij de brief zat ook een lijst met medicatie die ik niet meer mocht gebruiken, en daar stond alcohol ook tussen. Dus heb ik die zomer besloten te stoppen met alles: geen alcohol en geen jointjes meer.’ Vermoeidheid Na de uitslag brak voor Paul een tijd aan waarin hij een grote verandering doormaakte. Hij ging terug naar school om te studeren en werd leidinggevende in de landbouw en de zorg.‘Ik had alles op de rit’, vertelde hij. ‘Ook had ik nooit problemen met mijn gezondheid.’ Totdat Paul in 2002 plotseling flink ziek werd. ‘Ik werkte bij een commerciële tuinderij en maakte soms weken van 60 tot 70 uur. Ineens begon ik me extreem moe te voelen en kon ik dat niet meer volhouden.’ Omdat de vermoeidheid aanhield, zocht Paul weer contact met professor Wilson in Rotterdam. Maar nog voordat hij onderzocht kon worden, ging het mis.‘Na een feestje kreeg ik extreme maagkrampen en misselijkheid. Ik dacht: dit gaat helemaal niet goed. Maar de huisarts stuurde me naar huis met medicatie tegen een spastische darm, waardoor de pijn alleen maar erger werd.’ Zijn buurvrouw is uiteindelijk degene die actie onderneemt wanneer ze Paul ziek aantreft. ‘Ze keek me aan en zei: “Wat is er met jou aan de hand? Jij gaat onmiddellijk naar het ziekenhuis.” Mijn exvriendin reed me naar de huisartsenpost en ik werd direct opgenomen in het ziekenhuis van Breda.’ >> Paul kan zich dat moment nog goed herinneren. ‘Ik had zo’n pijn dat ik niet meer kon zitten, alleen maar rondjes lopen. Uit onmacht gooide ik mezelf over de tafel en schreeuwde het uit. Het was alsof iemand met een mes in mijn buik stak.’ Infuusmedicijn uit Parijs Aanvankelijk wisten de artsen niet goed wat ze met Paul aan moesten. Porfyrie was voor hen onbekend. ‘Mijn vriendin probeerde duidelijk te maken dat er snel contact met het Dijkzigt moest worden gezocht. Na lang en stevig aandringen gebeurde dat en werd een infuusmedicijn voor mij gehaald uit Parijs.’ >> ‘Ik was jong en negeerde het’ ‘Ik kreeg extreme maagkrampen en misselijkheid’ Publieksjaarverslag 2024 17 16 Paul Meinders
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=