Ik ben Nique van Holstein en momenteel ben ik 27 lentes jong. Via m’n ouders ben ik al m’n hele leven verbonden aan deze prachtige vereniging en daar geniet ik volop van! In het dagelijks leven ben ik full-time leerkracht in het basisonderwijs en geniet van het werken met die pubers! Ik mag gelukkig weer groep 8 les geven. Naast mijn werk en de vereniging ben ik ook nog wekelijks terug te vinden op de voetbalvelden van Hazerswoudse-Boys. Ik speel in het 3e waarmee we kersvers kampioen zijn geworden afgelopen seizoen. Ik woon nu net een jaar in het prachtige Alphen aan den Rijn samen met m’n vriendin Merel en hiervoor gezellig bij m’n ouders en zus in Hazerswoude. Gelukkig nu op kruipafstand van het onderkomen af ;) Binnen de vereniging ben ik voornamelijk feestgenieter en deze anderhalf jaar dus ook het Hoffie. Ik zou graag willen kijken of er een doorstart gemaakt kan worden met het EI in de toekomst. Maar eerst even van deze tijd genieten. Ik weet nog heel goed toen ik de vraag kreeg of ik deze bijzondere rol wilde invullen voor dit seizoen. Ik was op dat moment het decor voor de musical van mijn klas aan het ophangen en stond drie meter hoog op een ladder toen ik gebeld werd. De eerste woorden bleef ik maar gewoon staan, omdat ik dacht dat het een korte vraag zou zijn. Maar toen er werd gevraagd of ik even de tijd had, ben ik toch maar even naar beneden geklommen. Toen de vraag werd gesteld hoefde ik er geen seconde over na te denken. Het leek me zo gaaf om dit te mogen doen en dan ook nog het stokje over te mogen nemen van m’n zwager (Sem). Op dat moment wist ik nog niet wie er Prins en Page zouden worden. Ik had wel m’n vermoedens maar die werden pas een aantal dagen van te voren een zekerheid. Het geheim houden ging gelukkig erg goed. Ik heb het uiteindelijk wel aan Merel verteld, zodat ze niet raar stond te kijken als ik weg zou zijn tijdens het Boerenbal. Het feit dat ik geïnstalleerd werd in de Senaat was een mooie dekmantel om een pak aan te schaffen en voor de rest hield ik me maar een beetje van de domme. De avond van de onthulling heb ik gewoon gedaan wat ik altijd deed. Ik zou zoals voorgaande jaren weer een uurtje de bandjes doen bij de ingang. Door miscommunicatie hoefde het plots niet meer en kon ik me mentaal voor gaan bereiden op het moment. Doordat ik in pak liep kon ik tot 5 minuten voor de onthulling nog lekker in de zaal blijven. Tot het moment dat ik een seintje kreeg dat ik nu echt wel moest gaan komen. Dan sta je toch met knikkende knietjes op het podium. Van eind juni tot 11 seconden voor de onthulling waren er nul zenuwen. Tot het aftellen begon, toen werd het toch opeens heel spannend. Maar het moment dat dan je naam word uitgesproken en veel gejuich en geklap op je af komt, is een moment om nooit te vergeten! KIPPENVEL! Een brief van de Hofmaarschalk,
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=