59 58 er bijvoorbeeld een wachtlijst is bij de Raad voor de Kinderbescherming, dan is dat een probleem voor de kinderen en gezinnen en evenzeer een probleem voor de lokale teams, Veilig Thuis en de gecertificeerde instelling. Deze manier van denken klinkt logisch, maar het kost moeite om een gezamenlijke verantwoordelijkheid in de praktijk te realiseren. Het stelsel heeft wel het belang van het kind en het gezin als abstract doel, maar is feitelijk ingericht als een soort lopende band waarbij iedere organisatie een eigen gespecialiseerde taak heeft. Als iedere schakel in de keten zelf zorgt voor een snelle en efficiënte afhandeling van de eigen taak, dan werkt de hele keten optimaal, althans dat is de theorie achter de verdeling van taken over diverse organisaties. Dit wordt in stand gehouden door de financiering en door de verdeling van bestuurlijke verantwoordelijkheden. Om bij het voorbeeld van de Raad voor de Kinderbescherming te blijven: het Ministerie van Justitie & Veiligheid is verantwoordelijk voor het goed functioneren van de Raad en dit ministerie heeft geen zeggenschap over de andere instanties. De gemeenten zullen aarzelen om aan de Raad geld of mensen ter beschikking te stellen om een wachtlijst op te heffen. De gemeenten hebben immers zelf al een tekort aan geld en mensen. Het resultaat is dat iedere organisatie problemen zoals wachtlijsten, lange doorlooptijden en tekort aan personeel zelf probeert op te lossen. Dat kost zoveel tijd en energie dat er geen ruimte ‘over’ blijft voor het uitdenken en organiseren van een gezamenlijk perspectief. Iedereen wil graag samenwerken, maar de eigen taak, routine en verantwoordelijkheid staan niet ter discussie en de samenwerking is iets dat erbij komt, iets dat naast de oude werkwijze of naast ‘ons eigen werk’ staat. De uitdaging voor Bescherming in beweging is om onderwerpen zoals wachttijden, doorlooptijden, aantal verschillende beroepskrachten en resultaten te omschrijven vanuit het gezin in plaats van per afzonderlijke organisatie. Overal is schaarste aan menskracht, behandelplaatsen en geld. De schaarste verdwijnt niet plotsklaps door te gaan samenwerken, maar het helpt wel om over deze schaarste na te denken als een gezamenlijk probleem en om samen te zoeken naar oplossingen. Alleen het uitspreken en gezamenlijk onderschrijven van dit uitgangspunt helpt al in de samenwerking.
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=