In mijn coachende begeleidingen kijk ik naar vijf onbewuste, systemische dynamieken in het gezin: 1. Ieder heeft zijn eigen plek, 2. Iedereen hoort erbij, 3. Ieder draagt zijn eigen rugzak, 4. Ouders geven en kinderen ontvangen, 5. Er is een balans in geven en ontvangen. Wanneer er een vergissing of disbalans is in één van deze dynamieken, dan begint het hele systeem te rammelen. Vanuit een ‘magische beweging’ proberen kinderen de rust in het systeem te herstellen, indien ouders niet bij machte zijn dit te doen. Kinderen kunnen zich gaan aanpassen of juist heel emotioneel/boos worden. Ze doen datgene wat nodig is om aan te geven: er klopt hier iets niet, ik wil rust! Ze spiegelen wat er in het systeem en in de ouder aanwezig is. Zo gebeurde dat bij ons ook. Door zo mijn best te doen om maar die goede moeder te zijn, gingen ik en onze pleegdochter van conflict naar conflict. Nadat ik mijn rol, mijn eigen plek, als pleegmoeder kon aannemen, ontstond er meer rust in mezelf en ook in de relatie met haar.Eenmaal ‘bezeten’ van het systemische werk merk ik ook sneller op wanneer iets zich thuis voordoet in de dynamieken. Bij samengestelde gezinnen is het bijvoorbeeld van belang dat er een balans is tussen ‘alsjeblieft’ en ‘dankjewel’, het geven en ontvangen. Onze pleegdochter helpt ons soms ongevraagd met klusjes of taken die bij ons liggen. Ze weet dat het niet hoeft, maar voelt uit eigen beweging dat dit is wat ze wil doen op dat moment. Het is haar manier van dankjewel zeggen tegen onze alsjeblieft. Als systemisch coach en opvoedopsteller werk ik met de vraag van de ouder in het hier en nu. Samen kijken we naar wat zich achter de vraag, in de onbewuste onderlaag, afspeelt. Het mooie is dat zich precies dat laat zien wat gezien wil worden. Niet meer en niet minder. Dat klinkt misschien heel vaag voor sommigen. Het is ook bijna niet in woorden te vatten. Het feit is dat binnen een paar minuten zichtbaar wordt waar de vergissing in het systeem, in die ouder, zit. Welke dynamiek in disbalans is. Systemisch werk raakt de kern. Wanneer allerlei tips, pedagogische en psychologische adviezen en handvatten niet lijken te werken, kan ik coaches, maar vooral ouders, aanraden om te onderzoeken of er mogelijk iets speelt op de systemische onderlaag. Ik start er tegenwoordig mijn trajecten mee. Het brengt meteen een hoop inzicht en daarmee rust, en haalt de angel eruit voor de kinderen, waardoor zij geen of minder sessies nodig hebben. Voor mij persoonlijk, als moeder en pleegmoeder, maakte en maakt systemisch kijken het verschil. In mijn zoektocht in deze nieuwe rol als pleegmoeder kwam ik regelmatig bij een haptonoom. Zij hoorde mijn worstelingen en harde werken aan. “Ik gun haar een moeder die er helemaal voor haar is”, hoorde ik mij over mezelf zeggen. Waarop de reactie was: “Maar je bent niet haar moeder”. Iets in mij klikte meteen. Ik kon in mijn hoofd en hart ervaren dat dit was wat het was. Ik ben inderdaad niet haar moeder. Ik ben haar pleegmoeder. Ik geloof dat dit één van de momenten was, samen met nog vele daaropvolgende momenten, die eraan bijgedragen heeft dat ik nu doe wat ik doe. Het systemisch kijken naar ouders en kinderen. Deze ene zin maakte voor mij namelijk echt het verschil en creëerde een heldere realiteit. Wij komen niet uit hetzelfde systeem én we vormen nu een samengesteld systeem. Iets waar ook veel gescheiden ouders bij het ontmoeten van een nieuwe partner mee te maken krijgen. “Maar je bent niet haar moeder” 13 Adiona E-Magazine
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=