PRAKTIJK EN PROFESSIONAL 2025 - WWW.TSVB.NL 51 gaan. Het brede blikveld aan het water schept ruimte. Je kijkt samen over het water of je loopt langs het water en kijkt in de verte. Ook hier kunnen meerdere aspecten van de omgeving een metafoor zijn voor onderwerpen uit het gesprek. Het water zelf met een oppervlakte, diepte en golven, de wind over het water, een boot die voorbijkomt en dieren die er leven. Daarbij kan de rustige uitstraling van de waterkant het gesprek positief beïnvloeden. De omgeving kan ook specifiek zijn en direct aansluiten bij de supervisievraag. Soms vraag ik supervisanten bijvoorbeeld om een gebouw met een bepaalde uitstraling te kiezen. Dit vraagt om voorbereiding. Vaak kiest de supervisant intuïtief een gebouw, waarvan de betekenis tijdens het gesprek verder onderzocht kan worden. Waarom dit gebouw? Wat symboliseert het voor jou? Welke plek ten opzichte van het gebouw is voor jou het meest of minst comfortabel? Hoe verhoudt zich dat tot jouw werkvraag? Zo kom je letterlijk en figuurlijk een stap verder in het begeleidingsproces. Andere specifieke objecten die direct beschikbaar zijn in de openbare ruimte, zijn kunstwerken. Abstracte beelden, monumenten, standbeelden of gedenktekens zijn allemaal bruikbaar als metafoor voor een persoon, een issue of een werkvraag. Ook hier vraag ik de supervisant een beeld te zoeken dat hij of zij kan relateren aan de werkvraag. De keuze voor een beeld is al een proces op zich en een intensieve voorbereiding door de supervisant op de begeleidingssessie. Nog specifieker is een werkvorm in een museum, op basis van art based learning. Elk museum leent zich ervoor. De keuze is aan de supervisant. Deze werkvorm heeft drie rondes. Voordat de supervisant de zalen inloopt vraag je om een werkvraag te formuleren: Wat is mijn vraagstuk? Hoe kan ik een volgende stap maken? In dit onderdeel van de rubriek Mens en Missie vertellen begeleidingskundigen over een dag uit hun professionele leven vanuit de werkplek. MENS EN MISSIE De Pontsteiger. Wikimedia Commons (www.commons.wikimedia.org/wiki/File:Pontsteiger_in_2022.jpg). DE PONTSTEIGER aan het Amsterdamse IJ is een groot monumentaal wooncomplex en hotel, gekozen door een supervisant. Het gebouw vertegenwoordigde voor haar iets groots en imposants, een statement en de poort tussen twee gebieden: water en stad, een scheiding en doorgang tegelijk. Door de ligging en constructie bleek de onderdoorgang van het gebouw een soort windtunnel te zijn. Dat maakte haar kwaad over de fouten in de constructie en de domheid van de architecten: ‘Ze hadden toch beter moeten weten!’ Dit bleek een tastbare en voelbare metafoor voor haar thema: relaties op de werkvloer en haar gevoel van superioriteit tegenover de domheid van anderen.
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=