PRAKTIJK EN PROFESSIONAL 44 TIJDSCHRIFT VOOR BEGELEIDINGSKUNDE term ‘co-onafhankelijkheid’, vanuit het idee dat iedereen die onafhankelijk wil zijn, hulp nodig heeft. Al is het maar voor je belastingaangifte, een verbouwing in huis of een trap af moet lopen. Perr wil dat mensen zich meer zouden moeten richten op het vinden of vragen van de juiste hulp, dan op alles alleen kunnen. Ik wil ook altijd dingen zelf kunnen, hoeveel energie dat ook kost. Waarom eigenlijk? Als iedereen hulp nodig heeft, waarom zou ik dan geen hulp mogen vragen? Daarom ben ik tijdens mijn reis overal hulp gaan vragen. Een voorbeeld: ik liep de laatste dag van mijn verblijf in New York door Central Park. Tot ik op een gegeven moment via een trap naar een lagergelegen gedeelte moest. Er was nergens een armleuning of iets om mij aan vast te houden. Dat is voor mij als op je sokken een met ijs bedekte helling aflopen. Ik zag een oudere man en ik vroeg hem of wij samen arm in arm naar beneden konden lopen. Hij bleek zelf ook naar een leuning te hebben gezocht. En zo liepen we samen de trap af, elkaar ondersteunend en lachend om de situatie. Beneden aangekomen bedankten we elkaar hartelijk en ging ieder zijns weegs. Het scheelt zoveel gedoe als je jezelf toestaat hulp te vragen. Waarom leggen we de lat voor ons als gehandicapten toch steeds zo hoog? Dit is voor mij wel de belangrijkste les geweest: niet meer doen alsof, en de lat leggen waar die hoort: net zo hoog als bij ieder ander. Dus neem ik de lift als het kan, ook al kelijkheid bij Walmart, op de overheid na de grootste werkgever in de VS met meer dan anderhalf miljoen werknemers. Met een eigen budget, team en positie op C-niveau kan hij echt het verschil maken. Calis zit zelf in een rolstoel en dat zeg ik omdat ik het belangrijk vind. Zo vaak proberen we beleid te maken voor een onderwerp waar we niets van afweten. Het feit dat hij onderdeel is van de gehandicaptengemeenschap maakt hem een voorbeeld, maar ook iemand die het onderwerp begrijpt. Maar naast het oprecht willen verbeteren van toegankelijkheid voor gehandicapten heeft Walmart ook een commercieel belang bij het aantrekken van gehandicapten. Onderzoek heeft uitgewezen dat gehandicapten heel loyaal zijn aan het bedrijf waarvoor ze werken. Als zaken goed geregeld zijn, zullen ze niet gauw naar een andere baan uitzien. Daarmee zorgt het voor een stabiele groep medewerkers. En dit is niet wat je wilt: dat je gehandicapten bindt omdat je als bedrijf goede faciliteiten hebt. Maar dat is nu wel de realiteit. Uiteindelijk wil je als gehandicapte net zo mobiel zijn en overal kunnen werken en dat is je recht. Maar goed, zo ver zijn we nog niet. Bij Walmart probeert men in ieder geval het aanpassingentraject aan te pakken, door zoveel mogelijk standaard te maken. Elk bureau is een hoog-laagbureau, elke stoel is ergonomisch en elk nieuw kantoor wordt kritisch bekeken op toegankelijkheid. Er zijn sinds een tijd prikkelarme winkeltijden in alle supermarkten van Walmart. De lichten worden gedimd, er klinkt geen muziek, er lopen geen vakkenvullers; er heerst kortom rust. Zo kunnen hoogsensitieve mensen toch boodschappen doen. Dit trekt aan de ene kant mensen aan met een stoornis op dit gebied, maar laat ook het personeel met die aandoening merken dat ze gezien worden. Want openheid kan, zoals gezegd, alleen ontstaan als je voelt dat je gezien wordt en dat er vertrouwen is dat het oké is om te zijn wie je bent. HULP Anita Perr, hoogleraar bezigheidstherapie aan de New York University, hanteert de prachtige STEL JE KWETSBAAR OP EN VRAAG HULP, OOK IN JE ROL ALS COACH OF TRAINER
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=