-5- Laten we zeggen dat we onderweg zijn naar een heilige plek, een pelgrimsoord. Sommigen in onze parochie herkennen dat misschien omdat ze zelf, of bekenden, een tocht naar Lourdes, Rome of Santiago de Compostela hebben ondernomen. Ze zijn er vol van en zijn anders teruggekomen dan ze heengingen. Wat is er dan met hen gebeurd? We kijken mee over de schouder van een pelgrim op zijn Camino. Hij zit na een halve dag lopen met de rugzak naast zich op het terras, peinzend achter een kop koffie, ‘café con leche’. Hij staart over het plein naar een kleine fontein. Onderweg is hij zichzelf goed tegengekomen, in zijn zwakte en in zijn kracht. En voor zijn ogen ziet hij hoe de film van zijn leven zich ontrolt. Allerlei beelden wellen in hem op als de waterstralen uit de fontein. Daar op dat terrasje wordt de pelgrim meegevoerd naar diep weggestopte herinneringen van pijn maar ook van vreugde. Het is stil… dan klinkt de stem van een kind: “Waarom huilt u, mijnheer?”… “Ik moest aan iets denken”, zegt de pelgrim, het kind aankijkend. “Het is al goed, gracias, dank je wel….” Het is die pelgrim, wat vermoeid, maar met open blik die leeft in ieder van ons. We zien hem of haar in de spiegel als we even opstaan van het kerstdiner thuis of bij onze ouders of schoonouders. Het is deze pelgrim die ons laat zien waar God geboren kan worden. Hij heeft weet van het licht én de schaduw, want ook de schaduw mag er zijn. Korte schaduwen midden op de dag en lange schaduwen als de zon laag staat. Juist door de schaduw toe te laten komt er ruimte voor het licht. Dan is het licht dat zich uitstrekt over het landschap schitterend. Het is het licht uit een andere dimensie, het licht van God. De pelgrim die niet wegloopt voor zijn schaduw kan begrijpen wat Franciscus van Assisi eens zei: ‘God werd mens in armoedige omstandigheden om het lijden van de mensen mee te dragen’. Het was Franciscus, pelgrim en bedelmonnik, die met mensen uit een klein Italiaans dorp voor het eerst in de geschiedenis een levende kerststal schiep. Wij hebben er onze kerststalletjes aan te danken. Ook zij die terugkeerden van Lourdes of Santiago haalden hun stalletjes weer van zolder en plaatsten de heilige familie, de os en de ezel er weer liefdevol in. De herders en de drie wijzen erbij als pelgrims juist gearriveerd. Laten ook wij in deze dagen rondom kerstmis ruimte maken voor de pelgrim in ons. Laten we niet leven bij de waan van de dag. Maar ons realiseren dat we als pelgrims onderweg zijn, onderweg met onze herinneringen van schaduw en licht. En als onze schaduwkant er mag zijn dan kan het licht van het kind in de stal ons bereiken. Het zal ons beschijnen, verwarmen en heel maken... Namens het pastorale team wens ik u een zalig kerstfeest. Diaken Albert Soeterboek
RkJQdWJsaXNoZXIy ODY1MjQ=